Jean-Yves Le Gallou

francuski polityk i urzędnik państwowy

Jean-Yves Le Gallou (ur. 4 października 1948 w Paryżu[1]) – francuski polityk, urzędnik państwowy i samorządowiec, eurodeputowany IV kadencji.

Jean-Yves Le Gallou
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 października 1948
Paryż

Zawód, zajęcie

polityk, urzędnik państwowy

Życiorys edytuj

Studiował historię i geografię. Kształcił się następnie w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu oraz w École nationale d’administration. Pracował w ministerstwie spraw wewnętrznych, jako inspektor w Inspection générale de l'administration i w radzie regionalnej Île-de-France. W latach 1977–1983 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu[2].

Pod koniec lat 60. związał się z think tankiem GRECE i ruchem politycznym tzw. Nowej Prawicy[3]. W 1974 współtworzył i został sekretarzem generalnym narodowo-konserwatywnego stowarzyszenia Club de l'Horloge. Później dołączył do Partii Republikańskiej, współtworzącej Unię na rzecz Demokracji Francuskiej. Był członkiem władz republikanów, a w latach 1983–1985 zastępcą Patricka Devedjiana w merostwie miejscowości Antony[2].

W połowie lat 80. wstąpił do Frontu Narodowego. Od 1986 do 1988 pełnił funkcję sekretarza generalnego frakcji FN w Zgromadzeniu Narodowym. Następnie do 1998 zasiadał w biurze politycznym tego ugrupowania. W latach 1989–1991 był radnym w Colombes[2]. Od 1994 do 1999 sprawował mandat eurodeputowanego IV kadencji, zasiadając m.in. w Komisji Budżetowej[1]. Od 1986 do 2004 przez trzy kadencje wchodził w skład rady regionalnej Île-de-France. W 1998 odszedł z FN, dołączając do Narodowego Ruchu Republikańskiego, który utworzył Bruno Mégret[2].

Po 1999 powrócił do pracy w administracji publicznej[2]. W ramach działalności społecznej powołał fundację Polemia (2002) i telewizję internetową TV Libertés[2]. W 2022 zaangażował się w kampanię prezydencką Érica Zemmoura[4].

Przypisy edytuj

  1. a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-07].
  2. a b c d e f Parcours. jylg.com. [dostęp 2016-04-07]. (fr.).
  3. Apparatchiks, idéologues l'état-major mégrétiste. Itinéraire de six hommes qui ont soutenu l'entreprise de Mégret. Jean-Yves Le Gallou, le baron. liberation.fr, 25 stycznia 1999. [dostęp 2016-04-07]. (fr.).
  4. Maxime Macé, Pierre Plottu: Jean-Yves Le Gallou, l’intellectuel très radical qui murmure à l’oreille de Zemmour. streetpress.com, 25 stycznia 2022. [dostęp 2022-02-18]. (fr.).