Jerzy Bajdor
Jerzy Bajdor (ur. 4 lipca 1933 w Kielcach[1], zm. 1999[2]) – polski działacz państwowy i kulturalny, dziennikarz, p.o. kierownika Komitetu do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” (1982–1983), podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Sztuki (1983–1989).
| Data i miejsce urodzenia |
4 lipca 1933 |
|---|---|
| Data śmierci |
1999 |
| Zawód, zajęcie |
działacz państwowy i kulturalny, dziennikarz |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
p.o. kierownika Radiokomitetu (1982–1983), wiceminister kultury i sztuki (1983–1989) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn Władysława i Marii. Pomiędzy 1949 a 1956 działał w Związku Młodzieży Polskiej, a w 1955 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1954 ukończył polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim, od 1955 do 1956 był asystentem na tej uczelni[1].
Udzielał się m.in. jako krytyk teatralny[3]. Pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego tygodnika „Nowe Sygnały” (1956–1958) i redaktora naczelnego tygodnika „Odra” (1958–1961). Od 1961 do 1966 kierownik literacki Teatru Współczesnego we Wrocławiu, następnie do 1973 redaktor naczelny Ośrodka Telewizyjnego we Wrocławiu (1966–1973) i Komitetu ds. Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” (1973). Od 1973 do 1977 dyrektor Zespołu Programu i Rozpowszechniania w Naczelnym Zarządzie Kinematografii. W ramach tej funkcji zajmował się m.in. organizacją Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych[4] oraz został kierownikiem literackim w Studiu Filmowym „Kadr”[5]. Następnie komentator „Trybuny Ludu” i od 1979 do 1980 zastępca redaktora naczelnego „Literatury”. W 1980 powrócił do pracy w Radiokomitecie, do 1982 był dyrektorem generalnym ds. programów artystycznych, a od grudnia 1982 do maja 1983 p.o. kierownika. Od 27 kwietnia 1983 do 18 maja 1989 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Sztuki odpowiedzialny m.in. za przemysł filmowy, jednocześnie od 14 września 1987 szef nowo utworzonego Komitetu Kinematografii[1]. W 1989 uległ ciężkiemu wypadkowi[6]. Po zmianie ustroju kontynuował pracę w sektorze kinematograficznym[7].
Wyróżnienia
edytujW 1969 odznaczony Nagroda im. Boya-Żeleńskiego za działalność publicystyczną w dziedzinie krytyki teatralnej w „Gazeta Robotniczej” we Wrocławiu[3]. W 1955 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[8].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-09-15].
- ↑ Bajdor Jerzy. pbl.ibl.poznan.pl. [dostęp 2024-09-15].
- ↑ a b Jerzy Bajdor, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (krytycy) [dostęp 2024-09-15].
- ↑ Jerzy Bajdor. Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny. [dostęp 2024-09-15].
- ↑ Białous 2015 ↓, s. 137.
- ↑ Białous 2015 ↓, s. 159.
- ↑ Michał Dondzik. Wieczne pretensje cenzury? Przypadek „Wiecznych pretensji” Grzegorza Królikiewicza. „Pleograf. Historyczno-filmowy kwartalnik Filmoteki Narodowej – Instytutu Audiowizualnego”. s. 99. ISSN 2451-1994.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543
Bibliografia
edytuj- Maciej Białous: Społeczna konstrukcja filmów historycznych. Pamięć zbiorowa i polityka pamięci w kinematografii polskiej lat 1920–2010. Białystok: 2015. [dostęp 2024-09-15].
[[Kategoria:Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)]