Jerzy Gil (generał)
Jerzy Gil (ur. 15 stycznia 1947 w Gliwicach – generał brygady Wojska Polskiego, profesor nauk medycznych (1993); od 2005 szef Zespołu Konsultantów Wojskowej Służby Zdrowia Wojskowego Instytutu Medycznego.
 generał brygady w st. spocz.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1964–2007 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
• 106 Wojskowy Szpital Garnizonowy więcej patrz tekst |
| Stanowiska |
• młodszy asystent więcej patrz tekst |
| Późniejsza praca |
kierownik Kliniki Gastroenterologii Wojskowego Instytutu Medycznego |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Jerzy Gil syn Zbigniewa[1] urodził się 15 stycznia 1947 w Gliwicach. W 1964 rozpoczął służbę wojskową jako słuchacz Wydziału Lekarskiego w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. W 1970 uzyskał dyplom tej uczelni oraz promocję na stopień podporucznika będąc promowany przez gen. Józefa Urbanowicza. W 1971 otrzymał przydział służbowy na stanowisko młodszego asystenta w 106 Wojskowym Szpitalu Garnizonowym w Gliwicach. W 1972 został skierowany do Zabrza na stanowisko lekarza izby chorych w 34 pułku inżynieryjno-budowlanym w Zabrzu[2].
W 1974 uzyskał I stopień specjalizacji w zakresie chorób wewnętrznych. W roku 1975 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Od 1976 asystent Klinki Chorób Wewnętrznych w Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie. W 1977 uzyskał II stopień specjalizacji i objął stanowisko starszego asystenta Kliniki Chorób Wewnętrznych Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM[2].
Od roku 1983 kierował Zakładem Endoskopii Centralnego Szpitala Klinicznego WAM. W 1984 na tym stanowisku uzyskał tytuł doktora habilitowanego. W styczniu 1993 uzyskał tytuł profesor nauk medycznych. W 1995 został awansowany na generała brygady przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. W roku 1996 został wyznaczony na stanowisko profesora zwyczajnego-szefa Zespołu Zabezpieczenia Medycznego Zwierzchnika Sił Zbrojnych Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Warszawie. Od roku 2000 profesor zwyczajny w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi[2]. W 2001 rozpoczął kierować Kliniką Gastroenterologii Centralnego Szpitala Klinicznego WAM w Warszawie[2]. W 2005 był szefem Zespołu Konsultantów Wojskowej Służby Zdrowia Wojskowego Instytutu Medycznego[3]. W 2006 był w rezerwie kadrowej MON, po czym zakończył zawodową służbę wojskową[4].
Awanse[2] edytuj
- podporucznik – 1970
- porucznik – 1972
- kapitan – 1976
- major – 1981
- podpułkownik – 1984
- pułkownik – 1988
- generał brygady – 1995
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[2] edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1994[1]
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal „Milito Pro Christo” – 2012[5]
i inne
Przypisy edytuj
- ↑ a b M.P. z 1994 r. nr 56, poz. 480.
- ↑ a b c d e f Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 173.
- ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 18.
- ↑ Komorowski 2007 ↓, s. 16.
- ↑ Nagroda Benemerenti dla Wojskowego Instytutu Medycznego. stara.wim.mil.pl. [dostęp 2024-03-06].
Bibliografia edytuj
- Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002, s. 173. ISBN 83-87689-46-7.
- Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2007, s. 16. ISSN 1734-2317.
- Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 18. ISSN 1734-2317.
- Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 1994