Jerzy Jakubowski (lekarz)

polski lekarz, kardiolog

Jerzy Jakubowski właśc. Moszek Hersz Muszkatenblit (ur. 13 grudnia 1887 w Warszawie, zm. 19 sierpnia 1967 we Wrocławiu) – polski lekarz kardiolog, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.

Jerzy Jakubowski
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1887
Warszawa

Data i miejsce śmierci

19 sierpnia 1967
Wrocław

profesor nauk medycznych
Specjalność: kardiologia
Alma Mater

Uniwersytet Paryski

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Łódzki

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Życiorys

edytuj

Urodził się w żydowskiej mieszczańskiej rodzinie Jakuba Muszkatenblita (ur. 1863) i Szyfry z domu Wiatrak (ur. 1856). Naukę rozpoczął w 1899 w szkole handlowej im. Leopolda Kronenberga, a od 1900 kontynuował edukację w siedmioklasowym gimnazjum Zgromadzenia Kupców. Na początku 1906 wyjechał do Jekaterynosławia, gdzie w męskim gimnazjum handlowym 31 maja t.r. zdał eksternistycznie maturę. Jako uczeń uczęszczał na tajne kółka samokształceniowe, działał w Związku Młodzieży Socjalistycznej. W latach 1903–1906 był parokrotnie więziony, w 1906 zesłany do guberni ołonieckiej. Udało mu się uciec, przez Warszawę trafił do Paryża, gdzie podjął studia medyczne. W Paryżu na zebraniach partyjnych i spotkaniach towarzyskich zetknął się m.in. z Włodzimierzem Leninem, Gieorgijem Plechanowem i Esterą Golde-Stróżecką. W 1914 nostryfikował dyplom lekarski na Uniwersytecie Kijowskim.

Podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, brał udział w rewolucji październikowej. W okresie międzywojennym praktykował w Warszawie. Uczestniczył w kampanii wrześniowej jako lekarz wojskowy. W latach 1939–1941 był naczelnym lekarzem Zarządu Uzdrowisk Ukrainy we Lwowie, od 1941 do 1944 przebywał w Warszawie, po upadku powstania warszawskiego w Skierniewicach, a od lutego 1945 w Łodzi.

Po wojnie został profesorem na Uniwersytecie Łódzkim[1]. Do 1963 był kierownikiem II Kliniki Chorób Wewnętrznych w Łodzi (jego następcą został Włodzimierz Musiał)[2].

Od 1907 należał do PPS-Lewicy, potem do KPP i od 1945 roku do PPR. Przed wojną wspólnie z Piotrem Wojciechowskim wydawał „Dziennik Popularny”. Współpracował m.in. z Teodorem Duraczem i Leonem Purmanem.

Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Pessą Kejlin, z którą miał syna Juliana (1912–1914). Drugą żoną, poślubioną w Paryżu, była Zofia Popow, z rosyjskiej rodziny inteligenckiej. Mieli syna Mikołaja (ur. 1915).

Zmarł 19 sierpnia 1967 we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu komunalnym w Polanicy Zdroju (sektor 2-C-1)[3].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Wybrane prace

edytuj
  • O raku pierwotnym płuca. Warszawskie Czasopismo Lekarskie (1931).
  • O zespole objawowym zapalenia tętnicy głównej zstępującej. Ther. Nova (1932).

Przypisy

edytuj
  1. Rektorzy państwowych wyższych uczelni w Łodzi: 1945–2005. Łódzkie Tow. Naukowe, 2005, s. 125, ISBN 83-87749-81-8.
  2. Jan Bezucha: Pamięci prof. dr Włodzimierza Musiała. W: Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 100.
  3. Cmentarz komunalny w Polanicy Zdroju - wyszukiwarka osób pochowanych - [online], polanicazdroj.grobonet.com [dostęp 2023-05-31].
  4. M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021 „za zasługi w pracy zawodowej”.
  5. M.P. z 1946 r. nr 93, poz. 175 „w uznaniu zasług położonych dla dobra demokratycznej Polski w dziele zabezpieczenia porzuconego przez okupanta mienia, odbudowy i uruchomienia miejskich zakładów pracy, jak również stworzenia życia gospodarczego i społecznego na terenie m. Łodzi”.
  6. M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13 stycznia 1955 r. nr 0/114 - na wniosek Ministra Zdrowia.

Bibliografia

edytuj
  • Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 2, Warszawa 1987.