Jerzy Kubecki
Jerzy Stanisław Kubecki (ur. 14 listopada 1890 w Winiarach Wiślickich, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego.
 major artylerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Jerzy Stanisław Kubecki |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 listopada 1890 |
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1930 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 14 listopada 1890 w Winiarach Wiślickich, w ówczesnym powiecie pińczowskim guberni kieleckiej, w rodzinie Mariana Franciszka Władysława (1863–1925), dzierżawcy tamtejszego majątku, i Ewy Danieli z Winnickich herbu Sas (zm. 1915)[1][2][3]. Był młodszym bratem Włodzimierza (1888–1934), adwokata[1]. W 1905 został wydalony z gimnazjum w Kielcach za udział w strajku szkolnym[1]. W 1909 ukończył korpusu kadetów[1][2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej jako chorąży, a następnie podporucznik[4]. Jego oddziałem macierzystym była 2 Brygada Artylerii Ciężkiej[4]. Później służył w II Korpusie Polskim w Rosji[2]. 22 grudnia 1919 został przeniesiony z 7 pułku artylerii ciężkiej do 2 pułku artylerii polowej Legionów[5]. Uczestnik wojny 1920 w szeregach Grupy Podlaskiej i 11 pułku artylerii polowej na stanowisku dowódcy 2. baterii[2].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 11 pap w Stanisławowie[6], który został przemianowany na 22 pułk artylerii polowej i przeniesiony do Przemyśla. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 30. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7][8]. Później został przeniesiony do 28 pułku artylerii polowej w Dęblinie na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy III dywizjonu[9]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 15 sierpnia 1924 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10][11][12]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III dyonu[13]. Później został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do 7 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Poznaniu[14]. W kwietniu 1929 został przeniesiony do 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[15]. W sierpniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV, a z dniem 28 lutego 1930 przeniesiony w stan spoczynku[16][17].
W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[18].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[2]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[19]. Był kawalerem[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[20]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[21].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[22]
- Medal Zwycięstwa[14]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 12 lipca 1916[4]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem na szabli „Za odwagę” – 22 kwietnia 1916[4]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Adrian Bryła: Kubeccy. Internetowy Kurier Proszowski, 2023-05-23. [dostęp 2024-02-11].
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 271.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
- ↑ a b c d Кубецкий Ержи-Станислав. [w:] Памяти героев Великой войны 1914–1918 [on-line]. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-03-11]. (ros.).
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 99 z 29 grudnia 1919, poz. 4355.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 293.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 192.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 816.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 769.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 736.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 453.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 689.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 122.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929, s. 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 12.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 1044.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-11].
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.