Kamienica Wilhelma Zimmermanna w Szczecinie
Kamienica Wilhelma Zimmermanna – kamienica zlokalizowana na narożniku ulicy Monte Cassino i ulicy Mazurskiej, przy placu Odrodzenia, na terenie szczecińskiego osiedla Centrum, w dzielnicy Śródmieście.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
Centrum, ul. Monte Cassino 7, 70-461 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny |
eklektyzm |
| Architekt |
W. Trost, Wilhelm Zimmermann |
| Inwestor |
Louis Cohn, Wilhelm Zimmermann |
| Kondygnacje |
5 |
| Rozpoczęcie budowy |
po 1897 r. |
| Ważniejsze przebudowy |
1908, po 1945 |
| Zniszczono | |
| Pierwszy właściciel |
Louis Cohn |
| Kolejni właściciele |
Wilhelm Zimmermann, dr Zade, Berthold Maaß, L. Lemcke |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
 53°26′00,38″N 14°32′37,43″E/53,433440 14,543730
| |
Historia edytuj
Autorem pierwszego projektu kamienicy, powstałego w 1894 r. dla kupca Louisa Cohna, był architekt W. Trost. Trzy lata później działkę zakupił architekt Wilhelm Zimmerman. Dokonawszy zmian w oryginalnym projekcie, Zimmerman wzniósł czteropiętrową, narożną kamienicę. Począwszy od 1905 r. do II wojny światowej kamienica jeszcze kilkukrotnie zmieniała właściciela. W czasie bombardowań alianckich Szczecina zniszczeniu uległ dach kamienicy wraz z trzecim piętrem[1]. Po zakończeniu wojny budynek odbudowano w uproszczonej formie, rezygnując z odtworzenia uszkodzonych detali. Po pewnym czasie zlikwidowano spadzisty dach i nadbudowano w jego miejscu dodatkową kondygnację[2][3].
Opis edytuj
Pierwotnie kamienica była obiektem trzypiętrowym. Zarówno elewacja od strony ulicy Mazurskiej, jak i od ulicy Monte Cassino jest 11-osiowa. Od strony ul. Monte Cassino osie nr 3, 4 i 8, 9 między parterem a drugim piętrem umieszczono w ryzalitach, a od strony ul. Mazurskiej osie nr 3-5 i 8-10 wbudowano na wysokości pierwszego i drugiego piętra w wykusze. Okna ryzalitów ozdobiono naczółkami, a przestrzeń między oknami pierwszej i drugiej kondygnacji wypełniono płycinami. Trzecie piętro, współcześnie bezstylowe, pierwotnie zdobił gzyms koronujący, a ponad trzema środkowymi osiami dodatkowo wysoki szczyt z okienkami poddasza. Fasada od strony placu Odrodzenia jest sześcioosiowa i wyróżnia się ryzalitem, w którym umieszczono dwie środkowe osie. Przed zniszczeniem w czasie wojny ryzalit zdobiły płyciny, naczółki, gzymsy oraz wysoki hełm z latarnią[4]. Do czasów współczesnych ze zdobień ryzalitu dotrwały tylko dwie płyciny[1].
Wewnątrz kamienicy zachowały się oryginalne kafelki w przedsionkach, sztukateria ścian i sufitów oraz częściowo balustrady schodów[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Małgorzata Wrzosek, Przejazdy bramne w szczecińskich kamienicach oraz sieniach z przełomu XIX i XX w., „sedina.pl magazyn”, 4, 2009, s. 36-37, ISSN 1895-989X (pol.).
- ↑ Plac Odrodzenia na pocztówce wysłanej w 1971 r. [online], fotopolska.eu [dostęp 2021-10-03].
- ↑ Kamienica nr 7. Oszpecona elewacja od strony placu Odrodzenia. [online], fotopolska.eu [dostęp 2021-10-03].
- ↑ Dzisiejszy plac Odrodzenia [online], fotopolska.eu [dostęp 2021-10-03].