Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3 we Wrocławiu

Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3 – zabytkowa kamienica na ulicy Kurzy Targ we Wrocławiu.

Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3
Symbol zabytku nr rej. A/2697/274 z 30.12.1970[1]
Ilustracja
Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Adres

ul. Kurzy Targ 3

Styl architektoniczny

barok

Kondygnacje

cztery

Kolejni właściciele

Mikołaj Krommendorf (1419)

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy Kurzy Targ 3”
Ziemia51°06′34,5″N 17°02′02,6″E/51,109583 17,034056

Historia i architektura kamienicy

edytuj

Pierwszy budynek murowany został wzniesiony w późnym średniowieczu. Na początku XV wieku, do 1419 roku, właścicielem posesji był złotnik Mikołaj Krommendorf[2].

Na przełomie XVI i XVII wieku dokonano przebudowy kamienicy, nadając jej czterokondygnacyjny kształt z dwukondygnacyjnym, stromym szczytem. Wnętrze kamienicy miało dwutraktowy układ: we frontowej stronie znajdowała się sień i schody, a w tylnym trakcie izba i przechód. Do tylnej, północnej części kamienicy dobudowana została oficyna. W późniejszych latach kamienica przeszła kolejną przebudowę: dodano trzeci takt, w którym umieszczono drewnianą klatkę schodową, dobudowano galerię łączącą dom z oficyną. W 1885 roku zmieniono witrynę sklepową[3].

W 1916 roku wyburzono budynki stojące na podwórzu w obrębie parceli nr 2 i 3 oraz ich wnętrza, pozostawiając jedynie mury obwodowe. W ich wnętrzu, według projektu Conrada Anderscha, wzniesiono obiekt handlowo-usługowy[3].

Po II wojnie światowej

edytuj

Działania wojenne tylko nieznacznie uszkodziły budynek. Budynek został odrestaurowany, zachowując trzyosiową fasadę i prosty szczyt z romboidalnymi okienkami. Wokół okien zachowano późnorenesansowe boniowanie[3].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
  • Mateusz Goliński: Przy wrocławskim Rynku. Rekonstrukcja dziejów własności posesji (cz1: 1345-1420). Wrocław: Chronicon, 2011.