Kamil Seyfried
Kamil Jan Seyfried (ur. 2 stycznia 1872 we Lwowie, zm. 12 kwietnia 1960 w Warszawie) – doktor prawa, generał brygady Wojska Polskiego.
 Kamil Seyfried | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 stycznia 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 kwietnia 1960 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef departamentu |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Kamila Dominika, oficera cesarskiej i królewskiej Armii, i Aurelii z domu Heidrich. Edukację odbierał w IV Gimnazjum we Lwowie i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, który ukończył w 1897. Na wydziale zainicjował utworzenie Towarzystwa Filomatów, któremu przewodniczył.
Wraz z ukończeniem studiów wstąpił do cesarskiej i królewskiej Armii. W latach 1894–1895 odbył ochotniczą, jednoroczną służbę wojskową w 11 pułku artylerii korpuśnej we Lwowie. W latach 1897–1913 był audytorem w: Sądzie Garnizonowym w Czerniowcach, 30 pułku piechoty we Lwowie, 17 pułku piechoty, 10 pułku piechoty, Sądu Garnizonowego w Przemyślu (od maja 1913), Sądu Dywizyjnego w Przemyślu (od czerwca 1914). W sierpniu 1914 został kierownikiem Sądu Polowego Twierdzy Przemyśl. 23 marca 1915, po zakończeniu II oblężenia i kapitulacji twierdzy, dostał się do niewoli rosyjskiej. 3 maja 1918 zbiegł z niewoli i dotarł do Lwowa.
22 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany kierownikiem Sądu Polowego we Lwowie. Na tym stanowisku pełnił służbę w czasie obrony miasta przed Ukraińcami. 26 lutego 1919 mianowany został szefem Sądu Okręgu Generalnego w Kielcach[1]. W maju 1919 objął stanowisko szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Lublinie. W styczniu 1922 mianowany został sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. 31 lipca 1924 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska sędziego NSW, a minister spraw wojskowych mianował szefem Departamentu IX Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[2]. 22 stycznia 1925 Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[3]. Z dniem 30 czerwca 1925 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska sędziego NSW[4], a minister spraw wojskowych przeniósł w stan spoczynku[5].
Po przejściu w stan spoczynku do 1939 praktykował w Warszawie jako adwokat i obrońca wojskowy. Po 1926 także kierownik administracji Funduszu Kwaterunku Wojskowego. Doświadczenie to pozwoliło mu po wojnie zatrudnić się w warszawskiej administracji mieszkaniowej. Był założycielem i wieloletnim członkiem Zespołu Tłumaczy Przysięgłych[6]. Zmarł 12 kwietnia 1960 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A29-5-30)[7].
Kamil Jan Seyfried był żonaty z Hildegardą Hintergruber, z którą miał syna Kamila (ur. 1906), późniejszego sinologa i dyplomatę.
Awanse edytuj
- podporucznik (Leutnant) – 1896
- nadporucznik audytor (Oberleutnantauditor) – 1897
- kapitan audytor II klasy (Hauptmannauditor 1 Klasse) – XI 1897
- kapitan audytor I klasy (Hauptmannauditor 2 Klasse) – ?
- major audytor (Majorauditor) – V 1913
- pułkownik – 29 maja 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Sądowym[8]
- generał brygady – zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
Ordery i odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[9]
Przypisy edytuj
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 32 z 22.03.1919 r.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 431-433.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 30 stycznia 1925 roku, s. 45.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 4 czerwca 1925 roku, s. 299.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 324.
- ↑ Zmarli. „Stolica”. 20 (648), s. 4, 1960-05-15. Warszawa..
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 16.06.1920 r.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi w służbie państwowej”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.