Karol Wiernicki
Karol Apolinary Wiernicki, ps. „Karol”[1], „Czarny”[2] (ur. 10 października 1894 w Żabinie, zm. 18 października 1958 w Londynie) – major kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 major kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 października 1958 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914– |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Ośrodek Wyszkolenia Inwalidów |
| Stanowiska |
komendant ośrodka |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się 10 października 1894 w Żabinie, w ówczesnym powiecie makowskim guberni łomżyńskiej, w rodzinie Stanisława i Aleksandry[2].
Szkołę handlową ukończył w Łomży, a następnie wyjechał zagranicę[2]. W 1914 wstąpił do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Po kilku dniach został przeniesiony do kawalerii Władysława Beliny-Prażmowskiego[2]. Ranny w bitwie pod Glinianami[2]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie[2]. W grudniu 1917, w czasie transportu ze Szczypiorna do Łomży zbiegł[2].
18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem kawalerii, z jednoczesnym przeniesieniem z 1 Brygady Kawalerii do 1 pułku szwoleżerów[3]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[4]. Następnie pełnił służbę w 24 pułku ułanów. W listopadzie 1924 został przydzielony z 24 puł. do szwadronu pionierów przy 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie[5][6]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 14 pułku ułanów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w szwadronie pionierów 4 DK[7]. 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W kwietniu tego roku został przesunięty na stanowisko dowódcy szwadronu[9][10], który w 1930 został przemianowany na 4 szwadron pionierów[11][12]. Awansował na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13][14]. W marcu 1939 pełnił służbę w 14 pułku ułanów we Lwowie na stanowisku II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza)[15].
Podczas II wojny w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, m.in. jako komendant Ośrodka Wyszkolenia Inwalidów[2]. Po demobilizacji pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[2].
Zmarł 18 października 1958 w Londynie[16]. Został pochowany na South London Cemetery[16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[17][1]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[18][19]
- Złoty Krzyż Zasługi[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928„w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[20][21]
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[22]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-04].
- ↑ a b c d e f g h i Żołnierze Niepodległości : Wiernicki Karol, ps. „Czarny”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-06-04].
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 36 z 1 kwietnia 1919, poz. 1148.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921, s. 525.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924, s. 685-689.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 81, 579, 606.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 9 sierpnia 1926, s. 247.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 175.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 303, 352.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 52, 84.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151, 666.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 381.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 131.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 698.
- ↑ a b The Polish Heritage Society UK Ltd. : Honours : Polish Graves in North, West & South London cemeteries and churches. The Polish Heritage Society UK Ltd.. [dostęp 2022-06-04].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-03].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 303.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 416.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-03].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.