Kazimierz Cybulski
Kazimierz Karol Cybulski (ur. 3 marca 1890 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – lekkoatleta, multimedalista mistrzostw Polski w lekkoatletyce, wielokrotny rekordzista w lekkoatletyce, kapitan piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Kazimierz Karol Cybulski | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1890 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Obywatelstwo |
polskie | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Życiorys
edytuj
Syn Aleksandra i Marii. Ukończył studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego w 1917. Podczas I wojny światowej służył w c. i k. armii. Od 15 grudnia 1918 służył w Wojsku Polskim, w batalionie wartowniczym nr IV/6 w Jarosławiu i nr 6 we Lwowie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej walczył w bitwie warszawskiej jako dowódca kompanii w 32 pułku piechoty. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W służbie czynnej pozostał do 15 grudnia 1921 (służąc w 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich), po czym przeszedł do rezerwy. Później przydzielony do 65 pułku piechoty. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto i posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów rezerwy „powyżej 40 roku życia”[1].
Był czołowym lekkoatletą pierwszych lat II Rzeczypospolitej. Uprawiał skok o tyczce, pchnięcie kulą i rzut dyskiem. Był w grupie sportowców przygotowujących się do startu w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920 (do występu Polaków nie doszło wskutek agresji bolszewickiej)[2].
Zdobył dziewięć tytułów mistrza Polski:
- pchnięcie kulą – 1920 i 1921
- rzut dyskiem – 1920 i 1921
- skok o tyczce – 1921
- skok wzwyż z miejsca – 1921
- skok w dal z miejsca – 1921
- pchnięcie kulą oburącz – 1921
- rzut dyskiem oburącz – 1921
Pięć razy był wicemistrzem Polski:
Zdobył brązowy medal w rzucie dyskiem w 1922. Dwanaście razy ustanawiał lekkoatletyczne rekordy Polski. Wystąpił w pierwszym meczu reprezentacji Polski (z Czechosłowacją i Jugosławią) 5 i 6 sierpnia 1922 w Pradze, zajmując 2. miejsce w rzucie dyskiem i 4. miejsca w skoku o tyczce i pchnięciu kulą.
Rekordy życiowe:
- skok o tyczce – 3,21 m (13 października 1912, Lwów)
- pchnięcie kulą – 11,60 (13 sierpnia 1921, Lwów)
- rzut dyskiem – 39,09 (6 sierpnia 1922, Praga)
Startował w barwach Pogoni Lwów. Karierę sportową zakończył w 1925.
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku[3][4]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[4], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[5]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3609[4].
Upamiętnienie
edytuj5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[6][7][8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9][10][11].
Zobacz też
edytuj- Medaliści mistrzostw Polski seniorów w pchnięciu kulą
- Medaliści mistrzostw Polski seniorów w rzucie dyskiem
- Medaliści mistrzostw Polski seniorów w skoku o tyczce
- Medaliści mistrzostw Polski seniorów w skoku w dal z miejsca
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 10, 949.
- ↑ Stanisław Zaborniak: Z tradycji lekkoatletyki w Polsce w latach 1919–1939: Tom VI Udział lekkoatletów i lekkoatletek w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Rzeszów: 2011, s. 252, 253. ISBN 978-83-7338-663-1.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 296. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 73.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 30 [dostęp 2024-10-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Production, cop., 1999. ISBN 83-87224-12-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.