Kazimierz Lorenz (1896–1973)
Kazimierz Franciszek Lorenz (ur. 31 marca 1896 we Lwowie, zm. 14 listopada 1973 we Hanowerze) – kapitan sanitarny Wojska Polskiego.
 kapitan sanitarny
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 listopada 1973 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
referent mobilizacyjny |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 31 marca 1896 we Lwowie[1] jako syn Franciszka[2]. W młodości był zawodnikiem Czarnych Lwów[1].
Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach 1 Pułku Piechoty w składzie I Brygady[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. W 1923 pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Generalnego, w charakterze urzędnika wojskowego w XI randze służbowej[3]. Z dniem 1 marca 1924 Prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 i 17. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny[4] i przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. Następnie został zweryfikowany w stopniu kapitana w korpusie oficerów administracyjnych w grupie oficerów sanitarnych z dniem 1 grudnia 1920[6]. W latach 1928–1934 pełnił służbę w Departamencie Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[7][8][9]. W 1939 służył w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na stanowisku referenta mobilizacyjnego[10].
Przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VI E Dorsten[11]. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji, zamieszkując w Hanowerze w Niemczech Zachodnich[1]. W 1963 został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień majora w korpusie oficerów służby zdrowia[12]. Został członkiem Koła Lwowian[1].
Zmarł 14 listopada 1973 w Hanowerze[1]. Został pochowany w tym mieście[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)[13]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, przed 1924)[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (25 maja 1929)[14]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 26, s. 97, Czerwiec 1974. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-16].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1561.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 27 marca 1924 roku, s. 153.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 17, 1282.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 381.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 824.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 447.
- ↑ Lista starszeństwa 1934 ↓, s. 25.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 492.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Lista oficerów Polskich Sił Zbrojnych według awansów dokonanych na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 16, 30 czerwca 1969.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego. Warszawa: Dep. Zdr. MS Wojsk., czerwiec 1934.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2021-01-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].