Klasztor Lindisfarne

Klasztor Lindisfarne (ang. Lindisfarne Priory) – średniowieczny klasztor benedyktynów na wyspie Lindisfarne.

Klasztor Lindisfarne
Lindisfarne Priory
Ilustracja
Ruiny klasztoru Lindisfarne
Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Miejscowość

Lindisfarne

Kościół

rzymskokatolicki

Rodzaj klasztoru

opactwo

Właściciel

Benedyktyni

Założyciel klasztoru

Aidan

Fundator

Oswald z Nortumbrii

Data budowy

636

Data zamknięcia

1536

Położenie na mapie Northumberland
Mapa konturowa Northumberland, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Klasztor Lindisfarne”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Klasztor Lindisfarne”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Klasztor Lindisfarne”
Ziemia55°40′37″N 1°47′42″W/55,676944 -1,795000
Strona internetowa

W 635 roku król Nortumbrii Oswald zwrócił się z prośbą do klasztoru na wyspie Iona o przysłanie misjonarzy, którzy pomogliby mu ewangelizować świeżo zjednoczoną Bernicję i Deirę. Pierwsza misja zakończyła się niepowodzeniem. W kolejnym roku przybył do Nortumbrii charyzmatyczny mnich Aidan[1]. Oswald przekazał mu niewielką wysepkę Lindisfarne, położoną w pobliżu swojej siedziby Bamburgh. Na wyspie tej Aidan założył klasztor, który przez wiele dziesięcioleci odgrywał wielką rolę jako ośrodek misyjny i kościelny w Nortumbrii[2]. Stąd również wysyłane były misje ewangelizacyjne na teren królestwa Mercji. Początkowo był to zakon propagujący liturgię iroszkocką, ale po synodzie w opactwie Whitby przyjął zasady łacińskie.

Najsłynniejszym mnichem z klasztoru Lindisfarne był św. Kutbert, patron Nortumbrii i pierwszy biskup Lindisfarne[1][2][3].

Na początku VIII wieku w klasztorze Lindisfarne powstał znany iluminowany manuskrypt, znany jako Ewangeliarz z Lindisfarne[1]. Jest to rękopis czterech ewangelii, sporządzony prawdopodobnie przez Eadfrita, mnicha z Lindisfarne i późniejszego biskupa. W X wieku mnich Aldred dodał do łacińskiego tekstu tłumaczenie na język staroangielski, a pustelnik Billfrith ozdobił całość drobnymi elementami metalowymi. Oryginał przechowywany jest w zbiorach British Library, a kopia wystawiona jest dla zwiedzających w katedrze w Durham.

W roku 793 klasztor został zaatakowany przez wikingów i splądrowany[1]. Ten bezprecedensowy akt agresji traktowany jest jako początek epoki wikingów w Brytanii. Ciągłe najazdy Normanów zmusiły mnichów do opuszczenia klasztoru w 875 roku[2]. Ekshumowano również szczątki św. Kutberta i przeniesiono je do Durham. Została tam również w roku 1000 przeniesiona siedziba biskupstwa.

Klasztor został reaktywowany według reguły benedyktyńskiej w 1093 roku za rządów dynastii normandzkiej. Funkcjonował do 1536 roku, kiedy to Henryk VIII rozpoczynając reformę kościoła zlikwidował wszelkie zgromadzenia zakonne[2][3].

Dziś z klasztoru pozostały jedynie ruiny, które są jednak zachowane w dobrym stanie i dają wyobrażenie o tym, jak kompleks wyglądał w czasie swej świetności. Stanowią część dziedzictwa narodowego Wielkiej Brytanii. Turyści dostać się mogą na wyspę po niewielkiej grobli jedynie dwa razy dziennie, podczas odpływu. Zwiedzać można zarówno same ruiny jak i muzeum poświęcone historii Lindisfarne i osobie św. Kutberta[3].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Lindisfarne Priory. paradoxplace.com. [dostęp 2012-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-15)]. (ang.).
  2. a b c d Lindisfarne Priory Northumberland. English Heritage. [dostęp 2012-02-28]. (ang.).
  3. a b c Lindisfarne Priory. historvius.com. [dostęp 2012-02-28]. (ang.).