Klemens Krzyżagórski
Klemens Krzyżagórski (ur. 1 października 1930 w Zdunach, zm. 18 marca 2013 w Warszawie) – polski publicysta i dziennikarz. Założyciel i pierwszy prezes Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL w latach 1982–1987[1], przewodniczący komisji problemowej PRON w 1982 roku[2], członek Rady Krajowej PRON w 1983 roku[3].
| Data i miejsce urodzenia |
1 października 1930 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 marca 2013 |
| Narodowość | |
| Język | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Gatunek |
reportaż, dramat |
| Odznaczenia | |
 
| |
| Nagrody | |
| |
Życiorys edytuj
.JPG)
W latach 1949–1951 studiował na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym i w Międzywydziałowym Studium Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W latach 1951–1957 był współpracownikiem dziennika „Gazeta Robotnicza”, w latach 1956–1957 tygodnika „Nowe Sygnały”, latach 1959–1960 miesięcznika „Odra”, a w latach 1961–1964 ponownie „Gazety Robotniczej”. W 1965 został kierownikiem redakcji programów artystycznych Telewizji Wrocław, od 1967 do 1972 był redaktorem naczelnym „Odry”, w latach 1972–1973 współpracował z „Polityką”. od 1974 do 1979 kierował białostockim miesięcznikiem „Kontrasty”, w którym był uważany za „mecenasa” młodych reporterów. W latach 1975-1978 był także wiceprezesem Klubu Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP). Od 1979 do grudnia 1981 kierował działem literatury faktu i socjologii kultury „Miesięcznika Literackiego”.
W listopadzie 1980 został przewodniczącym Komisji Interwencyjnej SPD, a w marcu 1981 redaktorem naczelnym pisma SPD „Prasa Polska” (tę drugą funkcję pełnił do 1985). Po ogłoszeniu stanu wojennego poparł władze komunistyczne i został w marcu 1982 prezesem nowo powstałego Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL (do 1987)[1]. Był także członkiem Narodowej Rady Kultury (1982-1990) i Rady Prasowej przy Prezesie Rady Ministrów (1984-1989). W 1982 kierował działem socjologii kultury tygodnika „Tu i Teraz” (1985 redaktor naczelny). W 1985 został redaktorem naczelnym warszawskiej „Kultury”, od 1987 do stycznia 1990 kierował miesięcznikiem „Literatura”.
Był autorem scenariuszy teatralnych Powrót Albertusa (1966), Niech żyje król (1966) oraz autorem tomu reportaży Kłopoty z ciałem (1969), współpracował jako konsultant programowy z teatrami lalek w Wałbrzychu, Wrocławiu i Białymstoku. W latach 1979-1981 był członkiem Rady Wydziału lalkarskiego PWST w Białymstoku.
Był m.in. laureatem Nagrody im. Juliusza Bruna (1956), Nagrody im. Bolesława Prusa II st. (1981), odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Został pochowany 25 marca 2013 na cmentarzu komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dziennikarze (1981–1990), Zbigniew Bajka, w: Komunikowanie masowe w Polsce. Lata osiemdziesiąte, „Zeszyty Prasoznawcze” 1991, nr 1–2, s. 149: 20 marca 1982 ogłoszono decyzję prezydenta Warszawy gen. Mieczysława Dębickiego o rozwiązaniu SDP. Tego samego dnia, nie czekając na jej uprawomocnienie, „grupa inicjatywna” dziennikarzy z różnych miast, wyselekcjonowana przez władze stanu wojennego, wystąpiła o rejestrację organizacji o nazwie Stowarzyszenie Dziennikarzy PRL (pierwszym prezesem został Klemens Krzyżagórski).
- ↑ „Dziennik Polski”, r. XXXVIII, nr 223 (11807), Kraków 20 grudnia 1982 roku, s. 1.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12961), 10 maja 1983 roku, s. 6.
Bibliografia edytuj
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3, Wyd. Interpress, Warszawa 1993
- Elżbieta Ciborska Leksykon polskiego dziennikarstwa, wyd. Dom Wydawniczy Elipsa, Warszawa 2000
- Daniel Wicenty Załamanie na froncie ideologicznym. Stowarzyszenie Dziennikarzy Polski od Sierpnia '80 do stanu wojennego, wyd. IPN, Gdańsk 2012
- Nekrolog Klemensa Krzyżagórskiego w „Gazecie Wyborczej” (22.03.2013)
- Nekrolog w serwisie Stowarzyszenia Dziennikarzy RP (opublikowano 22.03.2013). dziennikarzerp.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-01)].