Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie

Kościół Ducha Świętego w Rogoźnierzymskokatolicki kościół parafialny znajdujący się w mieście Rogoźno, przy Placu Jana Pawła II.

Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie
74 z dnia 17.05.1965 r.[1]
kościół parafialny
Ilustracja
wejście główne do świątyni
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Rogoźno

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Ducha Świętego w Rogoźnie

Wezwanie

Ducha Świętego

Położenie na mapie Rogoźna
Mapa konturowa Rogoźna, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie”
Położenie na mapie powiatu obornickiego
Mapa konturowa powiatu obornickiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie”
Położenie na mapie gminy Rogoźno
Mapa konturowa gminy Rogoźno, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Ducha Świętego w Rogoźnie”
Ziemia52°44′52″N 17°00′13″E/52,747778 17,003611

Historia edytuj

Zaczęto go budować w 1808 jako świątynię ewangelicką. Nieukończona budowla została konsekrowana w 1817, wznoszenie elewacji frontowej zakończono ostatecznie w 1839. W okresie II Rzeczypospolitej kościół był własnością parafii Ewangelickiego Kościoła Unijnego w Polsce. W 1945 świątynia ewangelicka została przekazana katolikom, a w 1965 stała się kościołem nowo utworzonej parafii Ducha Świętego.

Architektura i wyposażenie edytuj

 
Wnętrze

Budowla zwrócona jest elewacją frontową na stronę wschodnią, wybudowana w stylu późnoklasycystycznym z elewacją frontową o cechach neoromanizmu, na planie czworokąta, z czworoboczną dobudówką od zachodu, nakryty dwuspadowym dachem blaszanym. Elewacje boczne są podzielone pilastrami, okna są zamknięte półkoliście. Elewacja frontowa jest zamknięta przez dwa potężne filary, zakończone namiotkowymi daszkami. Na środku elewacji umieszczone jest wejście główne, ujęte w trzy arkady, a nad nim wysokie otwory okienne ujęte w potrójną arkadę,a nad nią okrągłe okno. Na szczycie fasady umieszczona jest czworokątna sygnaturka (wieżyczka), wyposażona w zegar, pokryta daszkiem z kulą i krzyżem. Wnętrze ma charakter jednoprzestrzenny. Zwraca uwagę w nim pozorne drewniane sklepienie kolebkowe. Drewniane empory (balkony) boczne oraz chór muzyczny są podparte przez żłobkowane kolumny. W oknach umieszczone są witraże z XIX wieku ukazujące Jezusa oraz Apostołów Piotra i Pawła. Sufit posiada pasy z rozet. Organy pochodzą z I połowy XIX stulecia. Balustrady empor są pełne, posiadają rozety i płyciny. Wyposażenie wnętrza pochodzi z lat współczesnych.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj