Koronka do Miłosierdzia Bożego (mariawicka)

Koronka do Miłosierdzia Bożegokoronka odmawiana w Kościołach mariawickich z inicjatywy św. Marii Franciszki Kozłowskiej, która otrzymała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia.

Portret św. Marii Franciszki
Ołtarz w Świątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku

2 sierpnia 1893 roku św. Maria Franciszka Kozłowska otrzymała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia, które wzywały Kościół rzymskokatolicki do gruntownej reformy w oparciu o cześć Przenajświętszego Sakramentu i wzywanie pomocy Maryi. Kościół rzymskokatolicki nie uznał tych objawień i nałożył ekskomunikę na Marię Franciszkę Kozłowską[1]. Kult eucharystyczny w życiu mariawitów wyraża się m.in. poprzez odprawianie nieustającej adoracji ubłagania, podczas której należy wypraszać łaskę nawrócenia i miłosierdzia dla świata.

Koronka, której autorstwo według tradycji mariawickiej przypisuje się św. Marii Franciszce powstała w środowisku mariawickim na przełomie XIX i XX wieku[2]. Jej treść koresponduje z objawieniami Dzieła Wielkiego Miłosierdzia[3].

Koronka do Bożego Miłosierdzia w wersji mariawickiej jest modlitwą skierowaną do Jezusa Chrystusa obecnego w sakramencie Eucharystii, który według objawień św. Marii Franciszki, jest źródłem Miłosierdzia dla świata. Słowa modlitwy odwołują się do Serca Pana Jezusa, obecnego w Przenajświętszym Sakramencie, które swoją miłością obejmuje wszystkich ludzi, a względem grzeszników okazuje miłosierdzie. W tym miejscu słowa koronki korespondują bezpośrednio z objawieniami Mateczki: adorować będziecie Najsłodsze Serce Moje ukryte w Przenajświętszym Sakramencie[4]. Następnie wierni kierują do Jezusa prośbę o wysłuchanie swoich modlitw i udzielenie sobie i całemu światu łaski miłosierdzia Bożego. Przy końcu modlitwy zwracają się o pośrednictwo Niepokalanego Serca Maryi i serca Mateczki. Wstawka: „i serce bł. Marii Franciszki” została dodana po 1925, czyli po śmierci czczonej w Kościele mariawitów Marii Franciszki Kozłowskiej[5]. Po odmówieniu modlitwy, dziesięciokrotnie powtarza się wezwanie: O mój Jezu, miłosierdzia. Całość powtarza się pięć razy, podobnie jak w tajemnicach Różańca Świętego. Na zakończenie odmawia się Modlitwę Pańską, Pozdrowienie Anielskie i małą Doksologię[6].

Modlitwę tę można odmawiać indywidualnie, jak i wspólnotowo. W szczególny sposób mariawici korzystają z niej podczas miesięcznych i tygodniowych adoracji Przenajświętszego Sakramentu, a także na zakończenie Mszy Świętej z prośbą o błogosławieństwo. Jeśli koronka odmawiana jest w jakiś konkretnych intencjach, można je włączyć w jej treść. W szczególny sposób bp Maria Filip Feldman zachęcał aby do modlitwy o miłosierdzie dla świata dodawać prośbę o pokój[7].

Treść koronki

edytuj

Na dużych paciorkach:

Jezu utajony w Przenajświętszym Sakramencie, którego Serce pełne jest miłości dla wszystkich i miłosierdzia dla grzeszników, racz wysłuchać modlitwy nasze i udziel nam i całemu światu łaskę miłosierdzia, o którą Cię pokornie błagamy przez Niepokalane Serce Twej Matki, Maryi Dziewicy (i serce błogosławionej Marii Franciszki).

Na małych paciorkach:

O mój Jezu, miłosierdzia.

Na zakończenie:

Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu

Przypisy

edytuj
  1. Katolicy i mariawici: co nas dzieli? – Wiara – Adonai.pl [online], adonai.pl [dostęp 2021-02-11].
  2. Tomasz Dariusz Mames, Mysteria Mysticorum – szkice z duchowości i historii mariawitów, wyd. NOMOS, Kraków 2009, s. 121.
  3. Koronka do Miłosierdzia Bożego u mariawitów – Ekumenizm.pl [online], ekumenizm.pl [dostęp 2021-02-11] (pol.).
  4. Dzieło Wielkiego Miłosierdzia, Płock 1922, s. 13.
  5. M. Daniel, Koronka do Miłosierdzia Bożego u mariawitów [online], Ekumenizm.pl, 23 marca 2009 [dostęp 2021-02-16] (pol.).
  6. Por. K. M. P. Rudnicki, Porównanie różnych Objawień Miłosierdzia Bożego.
  7. Kościół Starokatolicki Mariawitów [online], mariawita.pl [dostęp 2021-02-16].

Bibliografia

edytuj