Lübeck-Travemünde F4

Lübeck-Travemünde F4
	Dane podstawowe
Państwo	Cesarstwo Niemieckie
Producent	Lübeck-Travemünde
Typ	wodnosamolot patrolowy
Konstrukcja	mieszana, podwozie pływakowe stałe
Załoga	2 (pilot i strzelec/obserwator)
	Historia
Data oblotu	1917
Lata produkcji	1917–1919
	Dane techniczne
Napęd	1 × Mercedes, rzędowy 6-cylindrowy
Moc	220 KM (162 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	18,00
Długość	11,69
Wysokość	3,55 m
	Masa
Własna	1140 kg
Startowa	2104 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	141 km/h
Prędkość przelotowa	115 km/h
Prędkość wznoszenia	2,4 m/s
Pułap	3000 m
Zasięg	600 km
Długotrwałość lotu	6 h
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 × karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm – ruchomy na obrotnicy
	Użytkownicy
	Cesarstwo Niemieckie, Polska
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lübeck-Travemünde F4 – niemiecki wodnosamolot patrolowy z okresu I wojny światowej budowany od 1917 roku w niemieckich zakładach Lübeck-Travemünde.

Historia

W 1917 roku w zakładach Lübeck-Travemünde, które zajmowały się produkcją łodzi i innego sprzętu dla niemieckiej marynarki wojennej, rozpoczęto produkcję wodnosamolotów patrolowych, które budowane były w małych seriach.

Pierwszym z tych samolotów był dwumiejscowy wodnosamolot patrolowy, który został oznaczony jako F1. Był on zbudowany w układzie dwupłata, miał podwozie pływakowe i napędzany był silnikiem rzędowym Mercedes o mocy 160 KM (118 kW). Wyprodukowano 3 egzemplarze tego wodnosamolotu. Samoloty te zostały wykorzystane do przeprowadzenia na nich prób w locie.

Na podstawie doświadczeń z eksploatacji wodnosamolotu F1 rozpoczęto produkcję kolejnego wodnosamolotu oznaczonego jako F2. Był to również wodnosamolot dwupłatowy i był napędzany silnikiem rzędowym Mercedes o mocy 220 KM (162 kW). W porównaniu do swojego poprzednika miał nieco mniejsze wymiary, charakteryzował się lepszą zwrotnością i osiągami. W latach 1917–1918 zbudowano 17 wodnosamolotów F2.

Pod koniec 1917 zbudowano kolejny wodnosamolot oznaczony jako F4. Jego konstrukcję oparto na wodnosamolocie F2. Był on tylko bardziej dopracowany aerodynamicznie i wytrzymalszy.

Do końca I wojny światowej wyprodukowano ogółem 34 wodnosamoloty Lübeck-Travemünde F4^[1].

Użycie w lotnictwie

Podczas I wojny światowej samoloty Lübeck-Travemünde F4 były wykorzystywane w lotnictwie niemieckim do lotów patrolowych nad Morzem Północnym i Bałtykiem oraz na przyległych do tych mórz terenach lądowych.

Użycie w lotnictwie polskim

Po utworzeniu w lipcu 1920 roku w Pucku Bazy Lotnictwa Morskiego, w prywatnej firmie w Gdańsku zakupiono w sierpniu 1920 roku 4 wodnosamoloty, w tym jeden wodnosamolot Lübeck-Travemünde F4, który otrzymał numer 7.

Samolot ten był używany do lotów patrolowych nad morzem, do szkolenia załóg w rozpoznawaniu okrętów i w bombardowaniu. Bombardowania te wykonywano bombami o masie 12,5 kg, które zrzucał ręcznie obserwator wychylając się z kabiny samolotu.

W dniu 15 sierpnia 1922 podczas pokazów lotniczych w Pucku na skutek nieostrożności urzędnika wojskowego pełniącego rolę obserwatora, upuścił on bombę 12,5 kg w tłum, na skutek czego 47 osób zostało poszkodowanych (wojskowych i cywilnych), z tego 13 zmarło (wypadek na pokazach lotniczych w Pucku)^[2].

W dniu 21 sierpnia 1924 roku podczas lotu patrolowego doszło do pożaru silnika, w trakcie przymusowego wodowania w rejonie Oksywia doszło do katastrofy; pilot chorąży Andrzej Zubrzycki utonął. Wtedy też wodnosamolot Lübeck-Travemünde F4 uległ uszkodzeniu, po czym został skasowany^[3].

Opis konstrukcji

Samolot Lübeck-Travemünde F4 był ciężkim dwumiejscowym wodnosamolotem patrolowym, dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Podwozie pływakowe – stałe.

W kadłubie o konstrukcji kratownicowej umieszczono z przodu silnik rzędowy chłodzony cieczą w chłodnicy zamontowanej pośrodku górnego płata. Za silnikiem znajdował się zbiornik paliwa. Dalej kolejno dwie odkryte kabiny – pierwsza pilota, druga obserwatora. Kabina pilota z przodu osłonięta była wiatrochronem. Na końcu kadłuba przytwierdzono usterzenie klasyczne o konstrukcji drewnianej, kryte płótnem. Pokrycie kadłuba stanowiła sklejka. Płaty były dwudźwigarowe drewniane o kształcie prostokątnym, kryte były płótnem. Lotki znajdowały się na obu płatach. Komora płatów była usztywniona trzema parami słupków oraz cięgami stalowymi. Pływaki o konstrukcji drewnianej przymocowane były za pomocą rur stalowych do płata dolnego i kadłuba.

Uzbrojenie:

1 karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm – ruchomy, na obrotnicy obsługiwany przez obserwatora

Przypisy

↑ Peter Gray, Owen Thetford. German aircraft of the First World War, New York, 1970, s. 471.
↑ Andrzej Olejko. Tragiczne pokazy w: „Aero Magazyn Lotniczy” nr 2(21)/2009, s. 4–7.
↑ Andrzej Olejko. Katastrofy w Morskim Dywizjonie Lotniczym w latach 1920–1939 w: „Aeroplan” nr 4(49)/2004, s. 11.

[gray-1] Peter Gray, Owen Thetford. German aircraft of the First World War, New York, 1970, s. 471.

[2] Andrzej Olejko. Tragiczne pokazy w: „Aero Magazyn Lotniczy” nr 2(21)/2009, s. 4–7.

[3] Andrzej Olejko. Katastrofy w Morskim Dywizjonie Lotniczym w latach 1920–1939 w: „Aeroplan” nr 4(49)/2004, s. 11.

[1]

[2]

[3]