Leanid Raczkou
Леанід Уласавіч Рачкоў (biał. Leanid Ułasawicz Raczkou, ros. Леонид Власович Рачков, Leonid Własowicz Raczkow) – białoruski funkcjonariusz służb bezpieczeństwa, polityk i dyplomata; deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji, w latach 1998–2008 ambasador Białorusi w Iranie, w latach 2000–2003 ambasador Białorusi w Turkmenistanie.
| Pełne imię i nazwisko |
Leanid Ułasawicz Raczkou |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Turkmenistanie | |
| Okres |
od 11 grudnia 2000 |
| Następca | |
| Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Islamskiej Republice Iranu | |
| Okres |
od 4 lutego 1998 |
| Następca | |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny, frakcja „Zgoda” |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
Życiorys edytuj
W 1995 roku mieszkał w Baranowiczach. Pełnił funkcję naczelnika Baranowickiego Wydziału Miejskiego Zarządu Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego Białorusi (KGB) w obwodzie brzeskim. W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Baranowickiego-Wschodniego Okręgu Wyborczego Nr 9. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[1], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[2]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka[3], a potem zastępcy przewodniczącego[4] Stałej Komisji ds. Międzynarodowych[3]. Był bezpartyjny[1], należał do popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę frakcji „Zgoda”. Od 21 czerwca był członkiem delegacji Rady do Zgromadzenia Parlamentarnego Stowarzyszenia Białorusi i Rosji[4]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[5]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych i Kontaktów z WNP[6]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły.
Od 4 lutego 1998[7] do 10 czerwca 2008 roku Leanid Raczkou był Nadzwyczajnym i Pełnomocnym Ambasadorem Republiki Białorusi w Islamskiej Republice Iranu[8]. Jego następcą na tym stanowisku został Wiktar Rybak[9]. Ponadto 11 grudnia 2000 roku Raczkou został także mianowany Ambasadorem Białorusi w Turkmenistanie[10]. Formalnie pełnił tę funkcję do 10 listopada 2003 roku[11], chociaż już 10 października, miesiąc wcześniej, mianowano nowego ambasadora w tym kraju – Juryja Małumaua[12].
Nagrody i odznaczenia edytuj
- Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi (5 maja 1999) – za aktywny udział w ruchu międzynarodowym i w związku z dziesięcioleciem wyprowadzenia wojsk radzieckich z Afganistanu[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ a b С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №32-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-31)]. (ros.).
- ↑ a b С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 21 июня 1996 г. №391-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-21. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-23)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ a b П. Шипук: Постановление Президиума Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 5 мая 1999 г. №123-ПСР. pravo.levonevsky.org, 1999-05-05. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 4 февраля 1998 г. №60. pravo.levonevsky.org, 1998-02-04. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 июня 2008 г. №318. pravo.levonevsky.org, 2008-06-10. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 июня 2008 г. №319. pravo.levonevsky.org, 2008-06-10. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 11 декабря 2000 г. №665. pravo.levonevsky.org, 2000-12-11. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 ноября 2003 г. №490. pravo.levonevsky.org, 2003-11-10. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-09)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 октября 2003 г. №453. pravo.levonevsky.org, 2003-10-10. [dostęp 2020-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-04)]. (ros.).