Leo-Film

polska wytwórnia filmowa

Leo-Filmwytwórnia filmowa z siedzibą w Warszawie[1][2] działająca w latach 20. i 30. XX wieku. Była jedną z najważniejszych wytwórni spośród około 150 funkcjonujących w Rzeczypospolitej Polskiej w okresie dwudziestolecia międzywojennego[3].

Leo-Film
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa

Data założenia

lata 20. XX wieku

Prezes

Maria Hirszbein, Bolesław Land

brak współrzędnych

Historia

edytuj

Geneza wytwórni jest związana z działalnością Leona Forberta oraz Marii Hirszbein, która była u niego zatrudniona od 1924 r.[4] Wytwórnia Forberta specjalizowała się w produkcji filmów fabularnych i dokumentalnych w języku jidysz[4]. Z czasem Hirszbein została jej współwłaścicielką, a w 1926 – po odkupieniu udziałów – właścicielką[4]. Zmieniła wówczas nazwę wytwórni na Leo-Film[5][6] (wcześniej była znana pod nazwami: Leo Forbert, Forbert-Film, Efes-Film)[7]. W 1932, wchodząc w spółkę ze scenografem i architektem Bolesławem Landem, utraciła decydujący wpływ na zarządzanie przedsiębiorstwem. Kilka lat później, po śmierci Landa w 1936, odzyskała kontrolę nad firmą[4][8][9]. Leo-Film była jedną z najważniejszych wytwórni filmowych lat 30. XX w. w Polsce[1][2].

Głównymi reżyserami produkcji filmowych Leo-Film byli Henryk Szaro oraz Juliusz Gardan, którzy zaczynali tutaj kariery artystyczne[8]. Wytwórnia współpracowała również z Michałem Waszyńskim, Martą Flantz, Aleksandrem Fordem, Zygmuntem Turkowem i Bazylim Sikiewiczem. Ostatni z wymienionych zadebiutował tu jako reżyser (Tajemnica panny Brinx). Ponadto dzięki Leo-Film do zawodu aktora weszli: Franciszek Brodniewicz, Tadeusz Fijewski, Helena Grossówna, Tola Mankiewiczówna i Nora Ney[8].

W 1932 dużym sukcesem wytwórni był m.in. dramat filmowy Legion ulicy (reż. Aleksander Ford). Opowieść o życiu warszawskich sprzedawców gazet uznana została za najlepszy film roku i do dziś uchodzi za jedno z arcydzieł kina okresu międzywojennego. Film był nowatorski – po raz pierwszy w polskim kinie pokazał marginalizowanych przez społeczeństwo bohaterów – dorastających w trudnych warunkach młodych ludzi, którzy przedwcześnie zostali zmuszeni do samodzielności i wejścia w dorosłe życie. Obraz spotkał się z bardzo dobrym odbiorem zarówno krytyków, jak i publiczności. W plebiscycie ogłoszonym przez przedwojenny tygodnik „Kino” otrzymał nagrodę czytelników[10]. Do XXI w. nie zachowały się nawet fragmenty tego filmu[8][11].

Fotogaleria

edytuj

Zrealizowane filmy[5][12][13]

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Film Studios, [w:] Marek Haltof, Historical Dictionary of Polish Cinema, Rowman & Littlefield, 2015, s. 72, ISBN 978-1-4422-4471-9.
  2. a b The Sound Period of the 1930s. Adaptations, Patriotic Melodramas, and Films in Yiddish, [w:] Marek Haltof, Polish Cinema: a History, wyd. drugie, 2019, s. 71, ISBN 978-1-78533-972-1.
  3. Barbara Majewska, Analiza interesariuszy polskiego rynku filmowego [online], Zeszyty Naukowe Politechniki Częstochowskiej. Zarządzanie, nr 25 t. 1 (2017), s. 140–155, 2017 [dostęp 2021-08-12].
  4. a b c d Maria Hirszbein – przegląd Filmoteki Narodowej [online], Ownetic.com, 16 sierpnia 2018 [dostęp 2021-09-11].
  5. a b Rafał Żebrowski, Hirszbein (Hirszbejn) Maria [online], Żydowski Instytut Historyczny [dostęp 2021-09-11] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-26].
  6. Przegląd produkcji filmowych Marii Hirszbein – w sierpniu na festiwalu „Warszawa Singera” [online], Dzieje.pl, 13 sierpnia 2018 [dostęp 2021-09-11].
  7. Towar eksportowy przed 1939 rokiem [online], Rzeczpospolita, 10 listopada 2008 [dostęp 2021-09-11].
  8. a b c d Warszawa Singera. Maria Hirszbein – producentka filmowa [online], Filmoteka Narodowa, 21 sierpnia 2018 [dostęp 2021-09-11].
  9. Maria Hirszbein. FINA na Festiwalu Warszawa Singera [online], Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny, 6 sierpnia 2018 [dostęp 2021-09-11].
  10. Jarosław Grzechowiak, Przed intronizacją. Twórczość Aleksandra Forda w latach 30. [online], Edukacja Filmowa [dostęp 2021-09-11].
  11. Producentka Filmowa – Maria Hirszbein [online], Stowarzyszenie Filmowców Polskich [dostęp 2021-09-11].
  12. Leo-Film. Filmografia [online], FilmPolski.pl [dostęp 2021-09-11].
  13. Leo-Film [online], Reunion 69. Oficjalny blog emigracji 1969, 25 marca 2014 [dostęp 2021-08-12].