Leon Komorski
Leon Komorski ps. „Niemira”, „Szeliga” (ur. 8 kwietnia 1890 w Radłowie, zm. 15 maja 1942) – kapitan Wojska Polskiego, bankowiec.
| ||
 kapitan
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 8 kwietnia 1890 Radłowo | |
| Data i miejsce śmierci | 15 maja 1942 Rawicz | |
| Siły zbrojne | Wojsko Polskie Służba Zwycięstwu Polski | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
ŻyciorysEdytuj
Okres I wojny światowej i II RzeczypospolitejEdytuj
Rodzicami Leona Komorskiego byli Tomasz Komorski, nauczyciel oraz Rozalia z domu Staniewska. Był uczniem szkół w Mogilnie i Poznaniu, a po otrzymaniu świadectwa maturalnego zaczął pracować jako biuralista. Podczas I wojny światowej był żołnierzem armii niemieckiej, a w 1918 mianowano go podporucznikiem. W późniejszym okresie zdezerterował z armii niemieckiej.
W 1918 dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, a 12 listopada 1918 w Ostrowie Wielkopolskim został w 1 pułku ostrowskim dowódcą 1 kompanii. Przyczynił się też do zorganizowania w Szczypiornie dwóch kompanii I batalionu pogranicznego. Uczestnik Powstania Wielkopolskiego za co odznaczony został Krzyżem Walecznychor az brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 podczas walk na froncie południowym dowodził jednostkami batalionu pogranicznego. Następnie dowodził w Ostrowie batalionem 12 pułku strzelców wielkopolskich. Mając stopień kapitana w 1922 odszedł do rezerwy. Do 1939 był pracownikiem Banku Komunalnego w Poznaniu. Działał także w Związku Strzeleckim.
Okres II wojny światowejEdytuj
W czasie trwania kampanii wrześniowej zgłosił się w Poznaniu do Straży Obywatelskiej. W październiku 1939 w Poznaniu był współtwórcą Polskiego Wojska Ochotniczego – organizacji podziemnej, która od połowy października nosiła nazwę Wojsko Ochotnicze[1][2]. Będąc komendantem głównym tejże organizacji doprowadził do wydania tajnej gazetki „Polonia Poznańska”[3]. Autor planu powstania polskiego przeciw okupantowi, gdyby oczekiwana interwencja Francji oraz Wielkiej Brytanii doszła do skutku.
Utrzymywał łączność z Komendą Główną Służby Zwycięstwu Polski w Warszawie, a 8 grudnia 1939 został komendantem Wojska Ochotniczego Ziem Zachodnich (WOZZ), która była największą organizacją podziemną w Wielkopolsce[4]. W tym samym okresie otrzymał stopień podpułkownika na podstawie rozkazu Komendy Głównej Służby Zwycięstwu Polski.
11 kwietnia 1940 aresztowało go Gestapo i skazany został przez sąd pierwszej instancji na karę śmierci. Wyrokiem sądu wojskowego III Rzeszy z 31 marca 1941 otrzymał karę 15 lat ciężkiego więzienia, którą odbywał w Rawiczu. Zmarł tam 15 maja 1942 w nieznanych okolicznościach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Jego żoną była Julia z domu Michniewska, która pod pseudonimem „Hanka Szreniawa” kierowała sanitariatem w WOZZ. Mieli syna Jana (ur. 1922).
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Walecznych
- Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5].
PrzypisyEdytuj
- ↑ W listopadzie organizacja liczyła ok. 100 żołnierzy
- ↑ Polska Podziemna - Okręg Poznański Armii Krajowej [dostęp 9 VII 2017 r.]
- ↑ Do kwietnia 1940 ukazało się 15 numerów w nakładach po kilkaset egzemplarzy
- ↑ Liczyła około 500 członków
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198
BibliografiaEdytuj
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 345–346. ISBN 83-01-02722-3.