Leon Mrzygłocki
Leon Mrzygłocki ps. „Niwa” (ur. 13 czerwca 1909 w Kozłowie, zm. 15 sierpnia 1990 w Warszawie) – polski adwokat, działacz narodowy i niepodległościowy.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
adwokat |
Miejsce zamieszkania | |
Narodowość |
polska |
Edukacja | |
Alma Mater | |
Partia | |
Małżeństwo |
Maria (I), Felicja (II) |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się 13 czerwca 1909 w Kozłowie[1]. 1 czerwca 1931 zdał egzamin dojrzałości w II Państwowym Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Tarnopolu[1]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[2]. Był członkiem polskiej korporacji akademickiej „Orlęta Kresowe”, kierował organizacją Caritas na UJK, był działaczem Stronnictwa Narodowego i Towarzystwa Szkoły Ludowej[2].
Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej pod pseudonimem „Niwa” działał w Okręgowej Delegaturze Rządu Lwów, po wprowadzeniu stanowisk zastępcy delegata od 13 lutego 1944 objął tę funkcję na Tarnopol, później po wyjeździe Juliana Czyżewskiego w drugiej połowie 1945 pełnił funkcję Okręgowego Delegata Rządu we Lwowie do października 1945[2][3][4][5].
Jako były mecenas pod koniec życia działał w tzw. Środowisku Zagórnej przy parafii Matki Bożej Częstochowskiej Patronki Armii Krajowej w Warszawie, w jego domu przy ul. Lwowskiej funkcjonowała pierwsza siedziba redakcji pisma „Słowo Narodowe”, zaś od 1985 do 1990 kierował przenoszeniem na teren polskich seminariów duchownych wydań literatury narodowej[6], a także koordynował kolportaż wydawanego przez Krzysztofa Kawęckiego od 1989 do 1990 pisma „Polska Narodowa”[7].
26 lutego 1986 został odznaczony przez prezydenta RP na uchodźstwie Edwarda Raczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za służbę w sprawie polskiej na stanowisku delegata Rządu R. P. w Kraju w okresie Polski Podziemnej[8].
Zamieszkiwał w Warszawie przy ul. Lwowskiej 2a[9] (to mieszkanie miało status "endeckiego salonu")[10]. Zmarł 15 sierpnia 1990 w Warszawie[11]. Został pochowany w grobowcu na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie wcześniej spoczęły jego żony: Maria z domu Butkiewicz (zm. 1951 w wieku 45 lat) i Felicja z domu Baraniecka (zm. 1983 w wieku 69 lat) (kwatera 110-1-22)[11].
Biogram Leona Mrzygłockiego ukazał się w publikacji pt. I o nich musimy pamiętać. Polityczni działacze narodowi, autorstwa Edwarda Węgierskiego, wydanej w 2014[12].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcji II. Państwowego Gimnazjum w Tarnopolu za rok szkolny 1930/31. Tarnopol: 1931, s. 43, 53.
- ↑ a b c K! Orlęta kresowe. Leon Mrzygłocki. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ Okręgowa Delegatura Rządu Lwów. dws-xip.pl. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ Leszek Żebrowski: Narodowe Siły Zbrojne a kwestia ukraińska. blogpress.pl, 2013-09-09. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ Grzegorz Mazur: Polskie Państwo Podziemne na terenach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej 1939-1945. Instytut Pamięci Narodowej. s. 12. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ Rafał Mossakowski: Historia Środowiska Zagórnej. edu-powisle.e-kei.pl. [dostęp 2017-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-09)].
- ↑ Krzysztof Kawęcki. Nasza prasa narodowa. „Niezależna Gazeta Polska. Dodatek Specjalny IPN – Narodowcy w PRL”, s. IV-V, 3 października 2008.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 10, Nr 1 z 19 marca 1986.
- ↑ Leon Mrzygłocki – archiwum. google.com. [dostęp 2017-06-22].
- ↑ M.J. Chodakiewicz, J. Mysiakowska-Muszyńska, W.J. Muszyński, Polska dla Polaków! Kim byli i są polscy narodowcy, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2015, s. 357 ISBN 978-83-7785-747-2
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: MARIA MRZYGŁOCKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-06-22] .
- ↑ Edward Węgierski: I o nich musimy pamiętać. Polityczni działacze narodowi. bastion.krakow.pl. [dostęp 2017-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)].