Leonas Bistras

Leonas Bistras (ur. 20 października 1890 w Lipawie, zm. 17 października 1971 w Kownie) - litewski dziennikarz, filozof i tłumacz, wielokrotny minister, marszałek sejmu i szef rządu Republiki Litewskiej w latach 1925-1926, lider litewskiej chadecji.

Leonas Bistras

Data i miejsce urodzenia	20 października 1890 Lipawa
Data i miejsce śmierci	17 października 1971 Kowno
minister oświaty Litwy
Okres	od 28 marca 1939 do 21 listopada 1939
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Juozas Tonkūnas
Następca	Kazys Jokantas
minister oświaty Litwy
Okres	od 17 grudnia 1926 do 3 maja 1927
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Vincas Čepinskis
Następca	Konstantinas Šakenis
premier Republiki Litwy
Okres	od 25 września 1925 do 31 maja 1926
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Vytautas Petrulis
Następca	Mykolas Sleževičius
minister spraw zagranicznych Litwy
Okres	od 21 kwietnia 1926 do 31 maja 1926
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Mečislovas Reinys
Następca	Augustinas Voldemaras
minister obrony Litwy
Okres	od 25 września 1925 do 31 maja 1926
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Teodoras Daukantas
Następca	Juozas Papečkys
minister oświaty Litwy
Okres	od 29 czerwca 1923 do 27 stycznia 1925
Przynależność polityczna	Litewscy Chrześcijańscy Demokraci
Poprzednik	Petras Juodakis
Następca	Kazys Jokantas

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum w Lipawie w 1911 roku immatrykulował się na uniwersytecie w Genewie - studiował medycynę. Po dwóch latach przeniósł się do Dorpatu. W 1914 roku rozpoczął studia teologiczne w seminarium katolickim w Kownie.

W latach I wojny światowej służył jako lekarz w armii rosyjskiej.

W 1921 roku uzyskał stopień doktora filozofii na uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, dysertacja dotyczyła dorobku myślowego rosyjskiego filozofa Władimira Sołowiowa.

Po powrocie na Litwę związał się z Uniwersytetem im. Witolda Wielkiego w Kownie, gdzie wykładał teologię i filozofię.

W 1919 roku redagował gazetę „Lietuva”, później „Ryto” (1926-1939), współpracował też z pismami „Viltyje” und „Ateitį”.

Zajmował się tłumaczeniem papieskich encyklik na język litewski.

Już podczas studiów zaangażował się w działalność polityczną, wstępując w 1910 roku do chrześcijańskiej demokracji („Lietuvių krikščionių demokratų partija”). Wybierany z jej listy do Sejmu I i II kadencji, sprawował godność marszałka parlamentu (od listopada 1922 do marca 1923 i od stycznia do sierpnia 1925 roku).

W czerwcu 1923 roku otrzymał tekę ministra oświaty w rządzie Ernestasa Galvanauskasa, funkcję tę zachował również w gabinecie Antanasa Tumėnasa do kwietnia 1925 roku.

25 września zastąpił Vytautasa Petrulisa w roli premiera Litwy, podał się do dymisji po przegranych przez prawicę wyborach w maju 1926 roku. W międzyczasie sprawował również urząd ministra obrony i spraw zagranicznych.

Był niekwestionowanym liderem chrześcijańskiej demokracji - od 1926 do 1940 jej przewodniczącym.

Po przewrocie wojskowym z grudnia 1926 roku piastował stanowisko ministra edukacji w gabinecie nacjonalistów, jednak zrezygnował z niego już w maju 1927 roku. Do rządu wrócił na krótko między marcem a listopadem 1939 roku - w tej samej roli.

Podczas okupacji radzieckiej (1940–1941) aresztowany i zesłany na Sybir. W 1945 roku wrócił do kraju, aresztowany ponownie na fali stalinowskich czystek w 1950 roku i jeszcze raz deportowany w głąb Rosji. W 1956 roku ułaskawiony przez władze sowieckie, żył do końca życia w nędzy, umierając w Kownie trzy dni przed swoimi 81. urodzinami.