Lesznianka – potok płynący na granicy Beskidu Śląskiego z Pogórzem Cieszyńskim, w Polsce i w Czechach, prawobrzeżny dopływ Olzy. Długość ok. 9,8 km[1]. W różnych źródłach występuje pod nazwami Lesznianka[2][1][3], Leśnica[4], Lesznica[2], czes. Lyšnice[1], Líštnice[5]. Potok powstaje z szeregu cieków, mających źródła na wysokości ok. 640–650 m n.p.m. na południowo-zachodnich stokach Małej Czantorii oraz na wysokości ok. 600–610 m n.p.m. na północnych stokach Ostrego w Beskidzie Śląskim, na terenie Lesznej Górnej[1][2]. Spływa generalnie w kierunku zachodnim, początkowo przez Leszną Górną. Następnie na odcinku kilkuset metrów stanowi granicę między polską Leszną Górną a czeską Leszną Górną (a tym samym granicę państwową polsko-czeską). Dalej płynie już na terytorium Czech przez Leszną Dolną, a następnie przez sam Trzyniec, gdzie na wysokości ok. 300 m n.p.m. wpada do Olzy[5]. Na podmokłych łąkach w widłach Lesznianki i Olzy 1 kwietnia 1839 r. rozpalono pierwszy wielki piec, który dał początek późniejszej wielkiej hucie w Trzyńcu[3].

Lesznianka
Leśnica, Lyšnice, Líštnice
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska
 Czechy

Lokalizacja

województwo: śląskie
kraj: morawsko-śląski

Potok
Długość 9,8 km km
Źródło
Miejsce w Leszna Górna, stoki Małej Czantorii i Ostrego (Polska)
Wysokość

600–650 m n.p.m.

Współrzędne

49°41′15″N 18°45′51″E/49,687500 18,764167

Ujście
Recypient rzeka Olza
Miejsce

Trzyniec (Czechy)

Wysokość

300 m n.p.m.

Współrzędne

49°41′13,0″N 18°39′40,3″E/49,686944 18,661194

Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, po lewej znajduje się również punkt z opisem „ujście”

W górnym biegu tok nieuregulowany. W biegu środkowym i dolnym w większości w różny sposób uregulowany, prowadzi wśród dość gęstej zabudowy. Ostatni odcinek pokonuje krytym kanałem pod terenem trzynieckiej huty. Jedynie cieki źródłowe na terenie porośniętym lasem, pozostała część cieku płynie wśród łąk, pastwisk, lokalnie pól, a niżej wśród zabudowy. Poza strefą źródłową dopływy nieliczne i bardzo krótkie[5].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Mirosław J. Barański: Beskid Śląski. Pasmo Stożka i Czantorii. Przewodnik turystyczny. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1996, s. 250–251, seria: Polskie góry. ISBN 83-7005-370-X.
  2. a b c Mapa topograficzna geoportalu. [dostęp 2024-05-20].
  3. a b Jan Rusnok: Pod Czantorią. Gawędy o ziemi rodzinnej. Katowice: Śląsk, 1984, s. 92. ISBN 83-216-0439-0.
  4. Mapa „Hydroportalu”. [dostęp 2024-05-20].
  5. a b c Mapa turystyczna. [dostęp 2024-05-20].