Liczba pojedyncza

liczba gramatyczna
To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 18 cze 2025. Od tego czasu wykonano 2 zmiany, które oczekują na przejrzenie.

Liczba pojedyncza, lp – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy)[1]. Nieliczne rzeczowniki mają tylko formy liczby pojedynczej (singulare tantum)[2][3]. Są to niektóre nazwy własne (np. Wisła, Bałtyk), większość rzeczowników będących nazwami materiałów (np. miedź), wiele rzeczowników oznaczających pojęcia oderwane (np. dobroć, radość) oraz rzeczowniki zbiorowe (np. szlachta, sitowie).

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Mistrík i in. 1993 ↓, s. 226.
  2. Alena Fiedlerová, Nástin vývoje pomnožných jmen v češtině, „Slovo a slovesnost”, 36 (4), 1975 (cz.).
  3. Klára Osolsobě, SINGULARE TANTUM, [w:] Petr Karlík, Marek Nekula, Jana Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).

Bibliografia

edytuj