Liczba pojedyncza

Liczba pojedyncza – szereg form fleksyjnych oznaczających pojedynczość przedmiotu lub osoby bez względu na to, czy jest to rzeczywiście jednostka (np. mały chłopiec biegnie), gatunek (np. pies szczeka) czy też zbiorowość (np. armia walczy)^[1]. Nieliczne rzeczowniki mają tylko formy liczby pojedynczej (singulare tantum)^[2]^[3]. Są to niektóre nazwy własne (np. Wisła, Bałtyk), większość rzeczowników będących nazwami materiałów (np. miedź), wiele rzeczowników oznaczających pojęcia oderwane (np. dobroć, radość) oraz rzeczowniki zbiorowe (np. szlachta, sitowie).

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

↑ Mistrík 1993 ↓, s. 226.
↑ AlenaA. Fiedlerová AlenaA., Nástin vývoje pomnožných jmen v češtině, „Slovo a slovesnost”, 36 (4), 1975 (cz.).
↑ KláraK. Osolsobě KláraK., SINGULARE TANTUM [w:] PetrP. Karlík, MarekM. Nekula, JanaJ. Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).

BibliografiaEdytuj

JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratysława: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).

[CITEREFMistrík1993226-1] Mistrík 1993 ↓, s. 226.

[2] AlenaA. Fiedlerová AlenaA., Nástin vývoje pomnožných jmen v češtině, „Slovo a slovesnost”, 36 (4), 1975 (cz.).

[3] KláraK. Osolsobě KláraK., SINGULARE TANTUM [w:] PetrP. Karlík, MarekM. Nekula, JanaJ. Pleskalová (red.), Nový encyklopedický slovník češtiny, 2017 (cz.).

[1]

[2]

[3]