Lobatse
Lobatse (inna nazwa: Lobatsi) – miasto w południowo-wschodniej Botswanie, przy granicy z RPA, na południowy zachód od Gaborone, w dystrykcie South East. Administracyjnie należy do miasta wydzielonego Lobatse.
 Centrum miasta | |
| Państwo | |
|---|---|
| Powierzchnia |
42[1] km² |
| Populacja (2011) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
0000 |
Położenie na mapie Botswany  | |
 25°13′S 25°40′E/-25,216667 25,666667
| |
| Strona internetowa | |
Nazwa
edytujNazwa miasta pochodzi od imienia wodza (Molebatse)[2].
Historia
edytujJedno z najstarszych miast w kraju (założone w roku 1909)[3]. Po uzyskaniu przez Botswanę niepodległości Lobatse stało się jednym z głównych miast w kraju[4] – kandydowało nawet do miana stolicy[5]. Lobatse jest pierwszym botswańskim miastem, w którym powstała asfaltowa droga. Zbudowano ją specjalnie z okazji wizyty króla Jerzego VI w 1948 roku[2]. We wrześniu 1966 roku w Lobatse znajdowało się 7 km dróg asfaltowych (w całej ówczesnej Botswanie było ich tylko 8 km)[6].
Urodził się tu Clarke Scholtz, południowoafrykański lekkoatleta, uczestnik igrzysk w Berlinie (1936)[7].
Demografia
edytujW 2011 roku w mieście mieszkało 29 032 ludzi[8]. W tym samym roku było to 13. co do liczby mieszkańców miasto w kraju. Jednocześnie Lobatse było jedynym, w którym przyrost naturalny okazał się ujemny (wśród 50 największych miast Botswany)[8].
W 1991 roku liczyło 26 052 mieszkańców (ówcześnie czwarte miasto kraju pod względem liczby ludności)[3].
W latach 1981–1991 średni przyrost naturalny w mieście wyniósł 3,2%[5].
Obiekty
edytujPrzez Lobatse przebiegają dwie drogi krajowe: A1 i A2[9]. W mieście znajduje się stadion piłkarski[10]. Znajduje się w nim także m.in.: siedziba Krajowej Komisji Mięsnej (Botswana Meat Commission), siedziba Sądu Najwyższego Botswany[9], szpital[11], supermarket[12], poczta[13] oraz Cumberland Hotel[4].
Przemysł
edytujDo miejscowej rzeźni w przeszłości sprowadzano bydło z całego kraju[14][9], a tutejsza wołowina trafiała do wielu miejsc na świecie[5]. W mieście powstała garbarnia, zapewniająca kilkaset miejsc pracy. Siedzibę ma tutaj jedna z pierwszych publicznych spółek Botswany – „Sefalana sa Botswana” (hurtownie). Początkowo w mieście działała również tkacka firma „Tiro ya Diatla”, która używała wełny pochodzącej z owiec rasy karakuł. W mieście istnieje też przemysł cukrowniczy, piwny i gliniany[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Botswana Districts. statoids.com. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
- ↑ a b Kelly Wittman: Botswana. 2014. ISBN 978-1-4222-9433-8. [dostęp 2014-11-11].
- ↑ a b Apollo Rwomire: African Women and Children: Crisis and Response. Greenwood Publishing Group, 2001, s. 215. ISBN 978-0-275-96218-0. [dostęp 2014-11-11].
- ↑ a b Main: African Adventurer's..., str.98
- ↑ a b c d Godfrey Mwakikagile: Botswana: Profile of A Nation. Intercontinental Books, 2010, s. 64-66. ISBN 978-9987-9322-9-0. [dostęp 2014-11-11].
- ↑ Main: African Adventurer's..., str.22
- ↑ Clarke Scholtz Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-08)]. (ang.).
- ↑ a b Botswana: largest cities and towns and statistics of their population. world-gazetteer.com. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- ↑ a b c Lobatse. botswanatourism.co.bw. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
- ↑ Stadiums in Botswana. worldstadiums.com. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-06)]. (ang.).
- ↑ Main: African Adventurer's..., str.54
- ↑ Main: African Adventurer's..., str.57
- ↑ Main: African Adventurer's..., str.58
- ↑ Lr Penn: Diamonds on a River of Tears. 2009, s. 391. ISBN 978-1-4389-4813-3. [dostęp 2014-11-11].
Bibliografia
edytuj- Michael Main: African Adventurer's Guide to Botswana. Struik, 2001. ISBN 978-1-86872-576-2. [dostęp 2014-11-11].