Lucy Thoumaian

działaczka na rzecz pokoju

Lucy Thoumaian (ur. 28 października 1856 w Amiens, zm. 1940) – działaczka na rzecz pokoju. Po wygnaniu jej męża z Armenii zamieszkali w Wielkiej Brytanii. W 1914 roku opublikowała manifest pokoju, a w 1915 roku wzięła udział w konferencji kobiet w Hadze.

Lucy Thoumaian
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 października 1856
Amiens

Data śmierci

1940

Życiorys edytuj

Lucy Rossier de Visme urodziła się 28 października 1856 roku w Amiens we Francji[1]. Jej ojciec był protestanckim pastorem w Amiens[2]. Jako dziecko widziała okrucieństwo wojny i pytała czy jest możliwe zorganizowanie kongresu na rzecz pokoju[3]. Jej mąż Garabed urodził się w Merzifon w Turcji i był Ormianinem. Poznali się w Szwajcarii[4]. Jako protestancki pastor Garabed uczył w amerykańskim kolegium w swojej rodzinnej miejscowości. Lucy pomagała mężowi. W 1893 roku jej mąż został aresztowany i oskarżony przez władze tureckie. Dzięki prowadzonej przez nią kampanii i pomocy ze strony dyplomatów został ułaskawiony przez sułtana, ale nakazano mu opuścić terytorium Imperium Osmańskiego. Zamieszkali w Chigwell w Wielkiej Brytanii. Tam w swoim domu założyli sierociniec dla armeńskich dzieci[5]. Thoumaian zmarła w Stanach Zjednoczonych w 1940 roku[1].

Działania na rzecz pokoju edytuj

W sierpniu 1892 roku wzięła udział w zorganizowanym w Bernie kongresie na rzecz pokoju. Była jedną z osób, które zabrały głos[6][7]. W lipcu 1911 roku uczestniczyła w Pierwszym Kongresie Ras w Londynie[8], którego celem było pokazanie relacji pomiędzy narodami i rasami na świecie[9]. W grudniu 1914 roku wysłała do redakcji czasopism w Europie list nawołujący kobiety do wyjazdu na front we Francji. Jako miejsce zbiórki został wyznaczony port Calais. Kobiety w ramach działań na rzecz pokoju miały 31 grudnia zaśpiewać żołnierzom kolędy w języku angielskim, francuskim i niemieckim. Miały ubrać się na biało, a na kapeluszach umieścić białe gwiazdy (przynajmniej 8 centymetrowe). Kolor biały miał być symbolem neutralności i pokoju[10]. W 1914 roku opublikowała manifest do kobiet z wszystkich krajów, w którym pisze, że wojnę wymyślił człowiek i kobiety muszą to zmienić[11].

W 1915 roku Thoumaian została zaproszona na konferencję kobiet w Hadze[12]. Podczas przemówienia zwróciła uwagę na potrzebę powołania stałej organizacji kobiet oraz sytuację Ormian[13][14]. W 1916 roku była przewodniczącą Międzynarodowej Ligi Kobiet na rzecz Pokoju i Wolności[15]. W styczniu 1916 roku wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie podczas spotkań z politykami i kobietami nawoływała do pokoju[16].

Przypisy edytuj

  1. a b Lucy Thoumaian [online], Women In Peace [dostęp 2020-05-08] (ang.).
  2. Wants World Protection, „The Washington Herald”, 10 kwietnia 1922, s. 4, ISSN 1941-0662 [dostęp 2020-05-08].
  3. Inconsistency of War, „The Abbeville Press and Banner”, 17 maja 1893, s. 3, ISSN 2372-6768 [dostęp 2020-05-08].
  4. Zeynep Cumhur İskefiyeli, Karabet Tomayan'ın Birinci Dünya Savaşı Öncesinde Ermenilere Nasihatleri [online] [dostęp 2020-05-08] (ang.).
  5. Essex Archives Online – Catalogue: D/DU 1777 [online], www.essexarchivesonline.co.uk [dostęp 2020-05-06].
  6. Le congrès universel de la Paix, à Berne., „Le Monde illustré”, Gallica, 10 września 1892, s. 170–172 [dostęp 2020-05-08] (fr.).
  7. 1.1.3. IVe Congrès universel de la Paix, Berne (1892) [online], Guide des sources de la paix à La contemporaine [dostęp 2020-05-08] (fr.).
  8. Kongres Ras, „Kurier Lwowski”, anno.onb.ac.at, 28 lipca 1911, s. 2 [dostęp 2020-05-08].
  9. The First Universal Races Congress of 1911 [online], Baltimore Ethical Society [dostęp 2020-05-08] (ang.).
  10. Les pacifistes...., „Les Annales Politiques et Littéraires”, Gallica, 3 stycznia 1915, s. 58 [dostęp 2020-05-08] (fr.).
  11. Maureen Moynagh, Nancy Forestell, Documenting First Wave Feminisms: Volume 1: Transnational Collaborations and Crosscurrents, University of Toronto Press, 14 stycznia 2012, ISBN 978-1-4426-6410-4 [dostęp 2020-05-08] (ang.).
  12. Women at the dais at the women’s peace conference at the Hague, 1915. [online], ww1womenspeacemovement.com [dostęp 2020-05-08].
  13. Elife BiÅer-Deveci, Die osmanisch-türkische Frauenbewegung im Kontext internationaler Frauenorganisationen [online].
  14. Elife Biçer-Deveci, Die osmanisch-türkische Frauenbewegung im Kontext internationaler Frauenorganisationen eine Beziehungs- und Verflechtungsgeschichte von 1895 bis 1935, Göttingen, s. 212, ISBN 978-3-7370-0747-4, OCLC 1003854901 [dostęp 2020-05-08].
  15. Armenian women brings new peace plan to the U.S., „Evening Public Ledger”, 26 stycznia 1916, s. 20, ISSN 2151-3945 [dostęp 2020-05-05].
  16. Makes appel to Carranza, „Evening Star”, 3 lipca 1916, s. 14, ISSN 2331-9968 [dostęp 2020-05-08].