Luftlandesturmregiment

Luftlandesturmregiment (początkowo Sturmgruppe „Koch”) – niemiecki pułk powietrzno-szturmowy z okresu II wojny światowej. Desantowanie odbywało się przy pomocy szybowców transportowych.

Luftlandesturmregiment
Sturmgruppe „Koch”
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1942

Dowódcy
Pierwszy

Walter Koch

Ostatni

Eugen Meindl

Działania zbrojne
II wojna światowa:
atak na fort Eben-Emael,
bitwa o Kretę,
front wschodni
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Luftwaffe

Rodzaj wojsk

wojska powietrznodesantowe

Podległość

XI. Korpus Lotniczy

Sturmgruppe „Koch” – zdobywcy twierdzy Eben-Emael

Po zakończeniu kampanii w Danii i Norwegii, rozpoczęto planowanie ataku na Holandię, Belgię i Luksemburg, poprzedzające uderzenie na Francję. Dowództwo niemieckie postanowiło wykorzystać swoje wojska powietrznodesantowe do zajęcia strategicznych celów w Holandii i Belgii. Jednym z celów było zajęcie fortu Eben-Emael położonego nad kanałem Alberta, który mógłby okazać się zbyt trudny do pokonania przez siły konwencjonalne.

Do wykonania tego zadania Kurt Student utworzył specjalną grupę uderzeniową – tzw. Sturmgruppe „Koch”. Dowodzić nią miał Hauptmann Walter Koch dotychczasowy dowódca kompanii 1. batalionu Fallschirmjägerregiment Nr 1. Grupa składała się z dotychczasowej kompanii Kocha oraz z kompanii pionierów z 2. batalionu Fallschirmjägerregiment Nr 1. W sumie liczyła 11 oficerów i 427 żołnierzy. Grupę podzielono na cztery części: „Granit”, „Stal”, „Beton” i „Żelazo”. Grupa „Granit” licząca 85 ludzi pod dowództwem porucznika Rudolfa Witziga miała za zadanie opanowanie fortu Eben Emanuel. Natomiast pozostałe zdobyć i utrzymać do nadejścia sił głównych miały mosty we Vroenhoven, Veldvezelt i Canne. Wszystkie desanty miały się odbyć za pomocą szybowców transportowych (DFS 230).

Osobny artykuł: Bitwa o Fort Eben-Emael.

Atak rozpoczął się 10 maja 1940 roku. Swoje zadania pomyślnie wykonały grupy: „Beton” i „Stal”. Celu nie osiągnęła grupa „Żelazo” – most w Canne, który miała zdobyć został zniszczony przez Belgów, a sama grupa lądowała pod silnym ogniem. Musiała przetrwać dwa silne kontrataki, nim została zluzowana o godzinie 22.30. Grupa Granit wylądowała o godzinie 5.20. Belgowie byli tak zaskoczeni atakiem, że zaczęli strzelać dopiero wtedy, gdy szybowce z żołnierzami zaczęły lądować. Od razu po wylądowaniu rozpoczęto atak i w ciągu kilku minut żołnierze unieszkodliwili siedem bunkrów oraz czternaście dział i znaleźli się wewnątrz fortu. O godzinie 5.40 zameldowano zdobycie celu i następnie przygotowano się na odparcie kontrataków Belgów. Rano 11 maja 1940 roku spadochroniarzy wsparł batalion wojsk inżynieryjnych.

Po pomyślnie przeprowadzonej akcji podjęto decyzję o rozbudowie jednostki do pułku składającego się z trzech batalionów i przemianowano na Luftlande-Sturm-Regiment. Na dowódcę wyznaczono Obersta Eugena Meindla.

Kolejną operacją, w której użyto Luftlande-Sturm-Regiment był desant na Kretę zaplanowany na 20 maja 1941 roku. Zadaniem pułku było opanowanie lotniska Maleme na północno-zachodnim cyplu wyspy. Po zdobyciu lotniska miały wylądować tam oddziały 5. Dywizji Górskiej. Za pomocą szybowców przetransportowano jedynie 1. batalion, żołnierze pozostałych skakali na spadochronach. Żołnierze po lądowaniu dostali się w silny ogień nieprzyjaciela. Ciężko ranny został gen. Meindl i faktyczne dowodzenie przejął mjr Stentzler. Lotnisko zdobyto dopiero 21 maja 1941 roku, następnie jednostka uczestniczyła w stopniowym zdobywaniu wyspy.

Po zakończeniu operacji na Krecie, pułk przerzucono na front wschodni, gdzie poszczególnych batalionów używano w zagrożonych odcinkach frontu do rozwiązania jednostki.

Dowódcy

edytuj

Bibliografia

edytuj