Młodszy chorąży
Młodszy chorąży – stopień podoficerski w Wojsku Polskim.
| Aktualne oznaczenie stopnia | |
 naramiennik | |
 kurtka nieprzemakalna |
W Wojsku Polskim wprowadzony w 1967 roku[1]. W hierarchii wojskowej stoi bezpośrednio wyżej od starszego sierżanta i niżej od chorążego. W Wojskach Lądowych stopień młodszego chorążego przypisany jest m.in. do stanowisk: technika pododdziału, podoficera specjalisty, pomocnika dowódcy plutonu.
W Siłach Zbrojnych PRL należał do korpusu chorążych[2].
Młodszy chorąży występuje również w Straży Granicznej i Służbie Więziennej (oznaczany jak w wojsku) w Policji i Państwowej Straży Pożarnej odpowiednikiem młodszego chorążego jest młodszy aspirant.
Oznaczenia stopnia
edytujZgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku młodszy chorąży nosił na środku taśmy otokowej czapki garnizonowej podoficera umieszczoną w linii równoległej do krawędzi taśmy jedną gwiazdkę umieszczoną między ramionami krokiewki w odstępie 2 mm od ramion krokiewki; krokiewkę umieszczano nad paskiem czapki w odległości 2 mm; długość ramion krokiewki wynosiła 2 cm, szerokość 5 mm, rozwartość ramion 75°. Naramienniki obszyte wokół (z wyjątkiem miejsca wszycia rękawa) jednolitą taśmą szerokości 5 mm. Ponadto krokiewka z taśmy szerokości 5 mm, skierowana kątem w dół oraz gwiazdka umieszczoną między ramionami krokiewki w odległości 2 mm od nich; rozwartość ramion krokiewki – 70°; odległość od wszycia rękawa do wierzchołka krokiewki – 1 cm[3].
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979.
- Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
- Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.
