MS Warszawa (II)
MS Warszawa – statek pasażersko-drobnicowy zamówiony w 1938 przez spółkę Polbryt w stoczni J. Smit „De Noord” w Alblasserdam koło RotterdamRotterdamu w Holandii. Autorem projektu był inż. Witold Jan Urbanowicz. Wodowanie statku przewidziano na 1940 rok. Wtedy też miał zostać wycofany starszy statek tego armatora noszący to samo imię – SS Warszawa[2][3].
| Bandera | |
|---|---|
| Port macierzysty |
Gdynia |
| Armator | |
| Dane podstawowe | |
| Typ |
statek pasażersko-drobnicowy |
| Historia | |
| Stocznia |
J. Smit „De Noord”, Holandia |
| Data budowy |
1938 |
| Data wodowania |
1940 |
| Data zatonięcia |
3 V 1945 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
1450 |
| Liczebność załogi |
56: kapitan, 10 oficerów, 16 - załoga pokładowa i maszynowa, |
| Liczba pasażerów |
264 |
| Długość całkowita (L) |
94,5 m |
| Szerokość (B) |
13,5 m |
| Zanurzenie (D) |
4,85 m |
| Wysokość (H) |
(boczna) 9,25 m |
| Pojemność |
brutto 3436 BRT |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
spalinowy SD5 Stork-Heselman |
| Moc silnika |
2100 KM |
| Liczba śrub napędowych |
1 |
| Prędkość maks. |
14 w. |
W literaturze przed- i powojennej, aby uniknąć pomyłki co do opisywanego statku, MS „Warszawa” określa się często prowizoryczną[4] nazwą „Warszawa II”.
W maju 1940 roku, po zajęciu Holandii Niemcy zdobyli statek w stoczni w trakcie prac wyposażeniowych. Zmieniono imię statku na „Ostwind” i przejął go gdański armator Ostdeutsche Reederei GmbH. Wkrótce statek został zarekwirowany przez Kriegsmarine i przebudowany w hamburskich warsztatach Deutsches Afrika Linien na okręt-bazę okrętów podwodnych. Po zmianie imienia na „Bolkoburg”, 18 V 1941 r. wszedł do służby jako okręt-baza 24. i 25. Flotylli U-bootów. 1 VII 1941 r. stał się okrętem-celem 24. Flotylli. 1 I 1942 r. podporządkowany 25. Flotylli Okrętów Podwodnych, 20 VIII 1943 r. na Zatoce Gdańskiej zderzył się z okrętem podwodnym U-670 (w wyniku kolizji U-boot zatonął). 5 IV 1945 r. przeniesiony do 26. Flotylli Okrętów Podwodnych. 3 V 1945 r. koło wyspy Fehmarn zbombardowany przez brytyjskie samoloty Hawker Typhoon ze 193 dywizjondywizjonu RAF. Następnego dnia, po kolejnym bombardowaniu, na statku wybuchł pożar, którego nie udało się opanować. 7 V 1945 r. „Bolkoburg” zatonął nadal płonąc na pozycji 54°24’N i 11°15’E. W połowie 1948 r. Polska Misja Morska złożyła do władz brytyjskich wniosek o rewindykację wraku. 9 III 1949 r. wniosek został pozytywnie rozpatrzony. W międzyczasie (3 II 1949 r.) wrak był poddany oględzinom przez ekipę ekspertów z Wydziału Holowniczo-Ratowniczego Żeglugi Polskiej, która przybyła na holowniku „Herkules” i wydała ekspertyzę, iż statek nadaje się do odbudowy. 28 V 1949 r. prace rozpoczęła ekipa wydobywcza. Wrak został podniesiony 11 VI 1949 r., po czym holowniki ratownicze „Herkules” i „Swarożyc” rozpoczęły holowanie go do Gdyni, gdzie zacumowano wrak 15 czerwca. Szczegółowe oględziny wykazały, iż kadłub jest w niezłym stanie, więc 18 VII 1949 r. przeholowano „Warszawę” do Stoczni Gdańskiej w celu odbudowy. Początkowo planowano odbudować ją jako wycieczkowiec, potem jako szybki drobnicowiec, w końcu jako statek szkolno-handlowy. Ostatecznie zaniechano odbudowy i wrak pocięto na złom, zachowując jedynie będący w dobrym stanie silnik napędowy, który w 1958 roku został zainstalowany na drobnicowcu „Monte Cassino”[5].
Po II wojnie światowej jeszcze jeden polski statek nosił nazwę "Warszawa" (III). To drobnicowiec z serii B-45 zwodowany w 1967 (złomowany w 1984)[6].
Ponadto nazwę "Warszawa" nosił w latach 1970-2005 niszczyciel rakietowy, ex rosyjski "Spraviedliyvi" (typ "Kotlin"). Był to podówczas największy okręt Polskiej Marynarki Wojennej[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Jerzy Miciński: Księga statków polskich tom 2. Gdynia: Polnord - Oskar, 1997, s. 196.
- ↑ Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989, s. 43. ISBN 83-10-08902-3.
- ↑ Witold Jan Urbanowicz: Architektura okrętów. Gdynia: Wydawnictwo morskie, 1965, s. 116.
- ↑ Jerzy Miciński: Księga statków polskich tom 2. Gdynia: Polnord - Oskar, 1997, s. 199.
- ↑ spis statków PLO, „Monte Cassino”. [dostęp 2020-06-26].
- ↑ Jan Piwowoński, "Flota spod biało-czerwonej", Warszawa 1989, s. 151.
- ↑ Jan Piwowoński, "Flota spod biało-czerwonej", s.326
Bibliografia edytuj
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989. ISBN 83-10-08902-3.
- Jerzy Miciński: Księga statków polskich tom 2. Gdynia: Polnord - Oskar, 1997. ISBN 83-86181-31-1.
- Witold Jan Urbanowicz: Architektura okrętów. Gdynia: Wydawnictwo morskie, 1965.
Linki zewnętrzne edytuj
- opis statku w serwisie Oceania. [dostęp 2020-06-26].