Magurka (Pasmo Jałowieckie)
Magurka (także Borsucza) – szczyt o wysokości 872 m po wschodniej stronie Przełęczy Przysłop w głównym grzbiecie Pasma Jałowieckiego[1]. Według regionalizacji Polski opracowanej przez Jerzego Kondrackiego pasmo to należy do Beskidu Makowskiego[2]. Na mapach i w przewodnikach turystycznych czasami zaliczane jest do Beskidu Żywieckiego.
 Widok z Kiczory | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
872 m n.p.m. |
| Wybitność |
211 m |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°42′06,8″N 19°34′18,9″E/49,701889 19,571917
| |
Na szczycie schodzą się granice czterech miejscowości: Stryszawa, Sucha Beskidzka, Zawoja i Grzechynia. Magurka jest zalesiona, ale od wschodniej i południowej strony wysoko na jej stokach podchodzą pola i zabudowania Grzechyni i należącego do Zawoi przysiółka Przysłop. Dawniej pola tych miejscowości ciągnęły się aż pod sam Szczyt Magurki. Obecnie zaprzestano już rolniczego wykorzystywania tych najwyżej położonych i stopniowo zarastają lasem. Również na południowo-wschodnich stokach Magurki wysoko wchodzą pola należącego do Stryszawy osiedla Janiki, a na północnych należącego do Suchej Beskidzkiej osiedla Kubasiaki[3]. Stoki Magurki pocięte są dolinami kilku potoków. Największe z nich to: Grzechynka, Zasypnica, Czerna. Na grzbietach między dolinami tych potoków znajdują się wzniesienia: Skupniówka (649 m), Surzynówka (816 m), Kamienna (744 m). Na przełęczy między Magurką a Surzynówką znajduje się ośrodek wypoczynkowy "Beskidzki Raj"[1].
Nazwa pochodzi z języka wołoskiego (por. rum. măgura – "wolno stojący masyw górski", prasłow. maguła – "mogiła")[4][5][6].
Na sam szczyt nie prowadzą żadne szlaki turystyczne, jednak poniżej trawesują Magurkę trzy szlaki:
Zawoja – Sucha Beskidzka,
Przysłop – Stryszawa
Zawoja – Sucha Beskidzka
_(cropped).jpg)
Przypisy edytuj
- ↑ a b Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2012-01-10].
- ↑ Nazwy wymienione w publikacji: Wojciech Krukar "Przyczynek nazewniczy do historii osadnictwa dorzecza górnego Sanu [1]"
- ↑ Wymienione w publikacji w języku rumuńskim: dr. Simona Condurateanu "Istorie şi toponimie românească în Carpaţii situaţi în afara României", Dacia Magazin nr 58, maj 2008, [2]
- ↑ Por. hasło mogiła Bruckner A. Słownik etymologiczny języka polskiego (1957)