Wikipedia

Marian Stachelski

Major Wojska Polskiego

Marian Bernard Stanisław Stachelski (ur. 1 czerwca 1895, zm. 1968 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Marian Stachelski
Ilustracja
Marian Stachelski (przed 1932)
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

1 czerwca 1895

Data i miejsce śmierci

1968
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

8 Pułk Piechoty Legionów
1 Pułk Strzelców Podhalańskich
KRU Baranowicze

Stanowiska

oficer sztabowy pułku
komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 1 czerwca 1895 w rodzinie Jana Stochelskiego (1863–1906) i Izabeli z Myszkowskich (1866–1907)[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był nadal oficerem do 8 Pułku Piechoty Legionów, stacjonującego w Lublinie[4][5]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[6]. W 1928 był oficerem sztabowym 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu[7]. W październiku 1931 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI do prac Przysposobienia Wojskowego[8][9]. W tym czasie pełnił funkcję komendanta Okręgu VI Związku Strzeleckiego we Lwowie[10][11][12]. W kwietniu 1934 został przeniesiony z DOK VI do 82 Pułku Piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy batalionu[13]. W 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Baranowicze na stanowisku komendanta Rejonu Uzupełnień.

W czasie II wojny światowej był jeńcem obozów w Ostaszkowie i Kozielsku (uwolniony przez Wasilija Michajłowicza Zarubina – majora NKWD). W 1946 przebywał w Kairze, potem w Londynie. Do Polski powrócił w 1967[1].

Zmarł w Warszawie w 1968. Pochowany na cmentarzu parafialnym przy kościele św. Katarzyny w Warszawie.

Jego żoną była Maria Halina z Wrzosków (1898–1942), która zginęła w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück[1][14].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c myszkowscy.pl
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 420.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 196.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 140.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 184.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 101.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 452.
  11. ↑ Marian Stachelski. Akademicki Oddział Z. S. kadrą oficerów i instruktorów strzeleckich. „Jednodniówka A. O. Z. S.”, s. 24, 19 marca 1932. Akademicki Oddział Związku Strzeleckiego. 
  12. ↑ Komitet obchodu 25-lecia Z. W. C. oraz Tygodnia Propagandy Związku Strzeleckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 262 z 23 września 1933. 
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
  14. ↑ Maria Stachelska. Ogólne uwagi o świetlicach-klubach akademickich. „Jednodniówka A. O. Z. S.”, s. 25, 19 marca 1932. Akademicki Oddział Związku Strzeleckiego. 
  15. ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ Lwowianie odznaczeni Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 424 z 8 listopada 1933. 
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
  18. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Stachelski&oldid=68229219”