Maryja Birukowa
Maryja Michajłauna Birukowa (biał. Марыя Міхайлаўна Бірукова, ros. Мария Михайловна Бирюкова, Marija Michajłowna Biriukowa; ur. 2 czerwca 1949 w Laszewiczach) – białoruska pedagog, działaczka Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży Białorusi i Komunistycznej Partii Białorusi, w latach 2008–2012 deputowana do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV kadencji; oskarżana o prześladowanie mniejszości polskiej i kościoła katolickiego na Grodzieńszczyźnie.
| Pełne imię i nazwisko |
Maryja Michajłauna Birukowa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 czerwca 1949 |
| Deputowana do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi IV kadencji | |
| Okres |
od 27 października 2008 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodziła się 2 czerwca 1949 roku we wsi Laszewicze, w rejonie świsłockim obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. Ukończyła Grodzieński Państwowy Instytut Pedagogiczny im. Janki Kupały, uzyskując wykształcenie nauczycielki, a także Akademię Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, uzyskując wykształcenie wykładowczyni dyscyplin społecznych. Pracę rozpoczęła jako kierownik wiejskiej biblioteki z Wielkim Siole, należącej do Świsłockiego Rejonowego Wydziału Kultury Obwodu Grodzieńskiego. Następnie pracowała jako nauczycielka w ośmioletnich szkołach w Jaćwiesku i Korewiczach, a także w szkole średniej w Sokolnikach w rejonie świsłockim. Później pracowała jako kierownik oddziału propagandy i pracy kulturalno-masowej, druga sekretarz Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży Białorusi (LKZMB), sekretarz, druga, pierwsza sekretarz Grodzieńskiego Komitetu Obwodowego LKZMB, sekretarz Komitetu Centralnego LKZMB, sekretarz Grodzieńskiego Komitetu Obwodowego Komunistycznej Partii Białorusi[1].
W niepodległej Białorusi pełniła funkcję zastępczyni naczelnika Wydziału Koordynacji Oddziałów Społecznych Komitetu ds. Rozwoju Społecznego, zastępczyni kierownika Wydziału Socjalno-Humanistycznego, kierownika Wydziału, naczelnika Urzędu Pracy Organizacyjno-Kadrowej, zastępczyni przewodniczącego Grodzieńskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego[1] i szefa ds. ideologii obwodu grodzieńskiego[2]. W lutym 2001 roku wchodziła w skład komitetu organizacyjnego zwołanego przez przywódcę Białorusi Alaksandra Łukaszenkę II Wszechbiałoruskiego Zebrania Ludowego[3]. W sierpniu 2005 roku sprawowała kontrolę nad zorganizowanym przez władze rozłamowym zjazdem Związku Polaków na Białorusi w Wołkowysku, na którym wybrano na przewodniczącego Józefa Łucznika[4]. Pełni funkcję przewodniczącej Grodzieńskiej Obwodowej Rady Kobiet[1].
27 października 2008 roku została deputowaną do Izby Reprezentantów Białorusi IV kadencji ze Szczuczyńskiego Okręgu Wyborczego Nr 60[5]. Od 31 października 2008 roku pełniła w niej funkcję zastępczyni przewodniczącego Stałej Komisji ds. Międzynarodowych i Stosunków z WNP[6]. Od 13 listopada 2008 roku była członkinią Narodowej Grupy Republiki Białorusi w Unii Międzyparlamentarnej[7]. Jej kadencja w Izbie Reprezentantów zakończyła się 18 października 2012 roku[8].
Poglądy i udział w łamaniu praw człowieka edytuj
Zdaniem niezależnej białoruskiej prasy Maryja Birukowa jest zdecydowanym zwolennikiem przywódcy Białorusi Alaksandra Łukaszenki. Według czasopisma „Narodnaja Wola” z impetem wykonuje rolę adwokata władz[9]. Według raportu przygotowanego przez polską Fundację Wolność i Demokracja, Birukowa w czasie pełnienia funkcji szefa ds. ideologii w obwodzie grodzieńskim i zastępczyni przewodniczącego Grodzieńskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego wielokrotnie inspirowała, kierowała i koordynowała działania wymierzone w zwalczanie mniejszości polskiej i Kościoła katolickiego na Grodzieńszczyźnie, nakazała wyrzucenie z pracy w Filharmonii Grodzieńskiej Z.Bogusza[2].
Życie prywatne edytuj
Maryja Birukowa jest zamężna, ma córkę[1].
Odznaczenia edytuj
- Order „Znak Honoru” (ZSRR)[1];
- Order Honoru (6 grudnia 2011)[10];
- Order Franciszka Skaryny (Białoruś)[1];
- 11 medali[1];
- 2 Gramoty Pochwalne Rady Najwyższej Białoruskiej SRR[1];
- Gramota Pochwalna Rady Ministrów Republiki Białorusi (20 maja 1999) – Za wieloletnią owocną pracę, znaczny wkład w socjalno-kulturalny rozwój obwodu, udoskonalanie pracy i wzmocnienie autorytetu organów władzy i administracji państwowej[11];
- Podziękowanie Prezydenta Republiki Białorusi[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Бирюкова Мария Михайловна. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-12)]. (ros.).
- ↑ a b Zalewski, Bućko i Kurkiewicz 2007 ↓, s. 44
- ↑ А. Лукашэнка: Указ Президента Республики Беларусь от 16 февраля 2001 г. №80. laws.newsby.org, 2001-02-16. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-08)]. (ros.).
- ↑ Сяргей Астраўцоў: Саюз палякаў Беларусі: здарэньні і пэрспэктывы. Radio Swaboda, 2005-10-19. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-27)]. (biał.).
- ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 27 октября 2008 г. № 4-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-10-27. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
- ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 31 октября 2008 г. №31-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-10-31. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-07)]. (ros.).
- ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 13 ноября 2008 г. №40-П4/I. pravo.levonevsky.org, 2008-11-13. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
- ↑ В. Андрейченко: Постановление Палаты представителей Национального собрания Республики Беларусь от 18 октября 2012 г. №4-П5/I. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2012-10-18. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-02)]. (ros.).
- ↑ Вітальеў 2011 ↓, s. 4
- ↑ А. Лукашэнка: Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 6 снежня 2011 г. № 569. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2011-12-06. [dostęp 2016-07-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-04)]. (biał.).
- ↑ С. Линг: Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 20 мая 1999 г. №725. laws.newsby.org, 1999-05-20. [dostęp 2019-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)]. (ros.).
Bibliografia edytuj
- Dariusz Zalewski, Marek Bućko, Michał Kurkiewicz: Lista osób odpowiedzialnych za łamanie praw człowieka i represje polityczne na Białorusi. W: pod red. dr. Dariusza Zalewskiego, Marka Bućko, Michała Kurkiewicza i Tomasza Pisuli: Białoruski system represji. Prześladowcy i ich ofiary. Raport z realizacji projektu „Centrum dokumentacji i pomocy ofiarom represji politycznych na Białorusi”. Warszawa: Fundacja Wolność i Demokracja, grudzień 2007, s. 41–72.
- Антон Вітальеў. Ці тая гэта Бірукова?... „Narodnaja Wola”. Nr 34–35 (3370–3371), s. 4, 2011-04-04. Iosif Siaredzicz – redaktor naczelny. Mińsk: UP „Narodnaja Wola”. ISSN 2071-9647. [dostęp 2019-08-27]. (biał.).