Maximilián Ujtelky

słowacki szachista

Maximilián Ujtelky (ur. 20 kwietnia 1915, zm. 12 grudnia 1979)[1]słowacki szachista, mistrz międzynarodowy od 1961 roku. Był w prostej linii potomkiem węgierskiego kompozytora Franciszka Liszta.

Maximilián Ujtelky
Ilustracja
Ujtelky vs Nona Gaprindaszwili
Data urodzenia

20 kwietnia 1915

Data śmierci

12 grudnia 1979

Obywatelstwo

Czechosłowacja
Słowacja

Tytuł szachowy

mistrz międzynarodowy (1961)

abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
b8 – Czarny skoczek
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
e8 – Czarny król
f8 – Czarny goniec
g8 – Czarny skoczek
h8 – Czarna wieża
a7 – Czarny pionek
b7 – Czarny pionek
c7 – Czarny pionek
d7 – Czarny pionek
e7 – Czarny pionek
f7 – Czarny pionek
g7 – Czarny pionek
h7 – Czarny pionek
b3 – Biały pionek
d3 – Biały pionek
e3 – Biały pionek
g3 – Biały pionek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały goniec
c2 – Biały pionek
d2 – Biały skoczek
e2 – Biały skoczek
f2 – Biały pionek
g2 – Biały goniec
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
Wyjściowa pozycja białych figur
w systemie Ujtelky'ego A00

Kariera szachowa edytuj

Wielokrotnie uczestniczył w finałach indywidualnych mistrzostw Czechosłowacji zdobywając trzy medale: srebrny (1960, Ostrawa, po przegraniu barażu o tytuł mistrza kraju z Jiřím Fichtlem) oraz dwa brązowe (1948 i 1959, oba w Bratysławie)[2]. W latach 50. i 60. należał do szerokiej czołówki czechosłowackich szachistów, trzykrotnie (1954, 1960, 1966) uczestnicząc w szachowych olimpiadach oraz dwukrotnie w drużynowych mistrzostwach Europy, na których w roku 1957 zdobył wraz z zespołem brązowy medal[3].

Wystąpił w wielu międzynarodowych turniejach, sukcesy odnosząc m.in. w Mariańskich Łaźniach (1959, dz. III m. wraz z Juliusem Kozmą, za Lwem Poługajewskim i Laszlo Szabo), Balatonfüred (1959, memoriał Lajosa Asztalosa, dz. III m. wraz z Lajosem Portischem i Istvanem Bilkiem, za Ratmirem Chołmowem i Wolfgangiem Uhlmannem), Polanicy-Zdroju (1965, memoriał Akiby Rubinsteina, IV m. za Jewgienijem Wasiukowem, Peterem Dely i Milanem Matuloviciem), Reggio Emilia (1965/66, II m. za Bruno Parmą), Wijk aan Zee (1968, IV m. za m.in. Zbigniewem Dodą) oraz w Zamardi (1978, dz. III wraz z Jackiem Bielczykiem, za Ferencem Portischem i Güntherem Möhringiem).

Według systemu Chessmetrics, najwyższy ranking osiągnął w styczniu 1960 r., z wynikiem 2595 punktów zajmował wówczas 58. miejsce na świecie[4].

Poza sukcesami turniejowych uznanie zyskał również jako szachowy teoretyk. Był m.in. autorem oryginalnego systemu, nazwanego jego nazwiskiem, w którym białe wykonują posunięcia zależnie od gry czarnych (docelową konfigurację ich figur ilustruje diagram). W dalszej grze będą starały się one przeforsować – w zależności od poczynań przeciwnika – posunięcie d3-d4 lub e3-e4.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj