Michał Wiśniowiecki (zm. 1616)

książę, litewsko-polski magnat, zm. 1616

Michał Wiśniowiecki (zm. 1616) – starosta owrucki, polski magnat, uwikłany w wojny o tron mołdawski. Ojciec Jeremiego Wiśniowieckiego.

Michał Wiśniowiecki
ilustracja
Herb
Korybut
Rodzina

Wiśniowieccy herbu Korybut

Data śmierci

1616

Ojciec

Michał Wiśniowiecki

Matka

Halszka Zenowiczówna

Żona

Raina Mohylanka

Dzieci

Jeremi Wiśniowiecki
Anna Wiśniowiecka, żona Zygmunta Firleja

Cerkiew zamkowa
Wiśniowiec - cerkiew zamkowa w XIX w.

Był synem Michała Wiśniowieckiego, kasztelana bracławskiego.

Jako wyznawca prawosławia był wybrany prowizorem przez protestancko-prawosławną konfederację wileńską w 1599 roku[1]. Około 1603 r. poślubił Rainę Mohylankę, córkę hospodara mołdawskiego Jeremiego Mohyły, osadzonego na tronie dzięki wsparciu Jana Zamoyskiego. Z tego powodu, w przeciwieństwie do swych braci stryjecznych Konstantego i Adama, nie zaangażował się w Dymitriady (choć przed pierwszą wyprawą na Moskwę w celu osadzenia na tronie carskim Dymitra Samozwańca jego krewni zbierali wojska w jego dobrach na Zadnieprzu), swoją uwagę zwrócił natomiast na Mołdawię. Kilkakrotnie interweniował tam zbrojnie w interesie synów swego teścia Jeremiego (zmarłego w 1605) wraz z pozostałymi jego zięciami wywodzącymi się z polskiej magnaterii (Samuelem Koreckim i Stefanem Potockim), przyczyniając się w ten sposób do zadrażnienia stosunków polsko-tureckich, które zaowocowało kilkanaście lat później wybuchem wojny polsko-tureckiej. Najważniejsze interwencje Wiśniowieckiego w Mołdawii miały miejsce w 1607, gdy odebrał wraz z Potockim i Koreckim tron mołdawski Michałowi Mohyle i osadził na nim swego szwagra Konstantyna Mohyłę, oraz w 1615, gdy pokonał razem z Koreckim Stefana Tomșę i wprowadził na tron mołdawski innego swego szwagra Aleksandra Mohyłę.

Zmarł w 1616 w Mołdawii od trucizny podanej w komunii świętej. Został pochowany w cerkwi zamkowej w Wiśniowcu.

Potomstwo edytuj

Przypisy edytuj

  1. 1599 г. – Акт конфедерации, заключенной в Вильно, шляхетством Речи Посполитой православного и протестантского исповеданий для взаимной защиты от гонений со стороны католического духовенства, s. 3
  2. Adam Boniecki: Herbarz polski: wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich. Cz. 1. T. V. Warszawa: Warszawskie Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda S[yn]ów, 1902, s. 292.
  3. Anna Wiśniowiecka, genealogia.grocholski.pl [zarchiwizowane 2015-06-10].

Bibliografia edytuj

  • Jan Widacki: Kniaź Jarema. Katowice, 1988, s. 14–19.
  • Juliusz Demel: Historia Rumunii. Wrocław, 1970, s. 181, 195–196.