Michaił Sierikow

funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych

Michaił Kuźmicz Sierikow (ros. Михаил Кузьмич Сериков, ur. 19 września?/1 października 1894 w chutorze Murowli w guberni samarskiej, zm. 18 października 1969 w Ałma-Acie) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych, generał major.

Michaił Sierikow
Михаил Кузьмич Сериков
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

1 października 1894 lub 1894
Murowli

Data i miejsce śmierci

18 października 1969
Ałma-Ata

Przebieg służby
Lata służby

1915–1949

Formacja

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
NKWD

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy

Życiorys edytuj

Początkowo był robotnikiem rolnym, od stycznia 1915 do listopada 1917 służył w rosyjskiej armii, podoficer na Froncie Południowo-Zachodnim, od listopada 1917 członek gminnego komitetu rewolucyjnego w Koczetkach, od czerwca 1918 do listopada 1923 żołnierz Armii Czerwonej, dowódca pułku piechoty na Froncie Wschodnim i Froncie Południowym wojny domowej w Rosji. Od listopada 1923 do grudnia 1925 kierownik wydziału okręgowego komitetu wykonawczego i naczelnik miejskiej milicji w Noworosyjsku, później pracownik ochrony Ludowego Komisariatu Komunikacji Drogowej w Korosteniu, Kropotkinie, Żłobinie i Briańsku, od lutego 1931 członek WKP(b). Od listopada 1932 w wojskach OGPU w Briańsku, od listopada 1933 do maja 1935 kursant Wyższej Szkoły Pogranicznej OGPU/NKWD w Moskwie, od maja 1935 do lipca 1938 komisarz 77 pułku kolejowego NKWD w Wielkich Łukach, 15 maja 1936 mianowany majorem, a 26 marca 1938 pułkownikiem. Od lipca 1938 do stycznia 1939 kierownik kursów w szkole doskonalenia kadry kierowniczej ochrony wojskowo-pożarniczej NKWD w Leningradzie, potem zastępca naczelnika tej szkoły, od kwietnia 1939 do 9 sierpnia 1949 szef Zarządu Ochrony Pożarniczej Zarządu NKWD/MWD obwodu leningradzkiego, 3 czerwca 1944 mianowany komisarzem bezpieczeństwa państwowego, a 9 lipca 1945 generałem majorem. Od sierpnia 1949 na emeryturze w Ałma-Acie.

Odznaczenia edytuj

I 4 medale.

Bibliografia edytuj