Mieczysław Marx

polski chirurg oraz pułkownik Wojska Polskiego

Mieczysław Konstanty Alfons Marx (ur. 29 listopada 1879 w Brześciu nad Bugiem, zm. 30 listopada 1953) – polski chirurg oraz pułkownik Wojska Polskiego[1].

Mieczysław Marx
pułkownik pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Mieczysław Konstanty Alfons Marx

Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1879
Brześć nad Bugiem

Data śmierci

30 listopada 1953

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa PCK III stopnia Srebrny Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa” Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

W młodości wraz z rodziną przeprowadził się z Brześcia nad Bugiem do Kowla, a następnie do Radomia, gdzie w latach 1888–1898 uczęszczał do gimnazjum. W 1904 uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie Warszawskim. Będąc oficerem rezerwowym, w listopadzie 1904 uzyskał etat młodszego lekarza w Sztabie Głównym Atamana Wojsk Kozaków Dońskich. Następnie pracował jako lekarz, m.in. we Lwowie w latach 1905–1907. Od 1907 pracował jako miejski lekarz w Zgierzu, a następnie w latach 1910–1914, mieszkając w Łodzi, pracował jako lekarz ordynator na oddziale chirurgiczno-ginekologicznym w szpitalu św. Anny w Łodzi[1].

W sierpniu 1914 został powołany do armii rosyjskiej i jako starszy ordynator oddziału chirurgicznego skierowany do szpitala w twierdzy Osowiec. Miesiąc później został ranny podczas ataku wojsk niemieckich. Od listopada 1915 stacjonował w Szpitalu Ewakuacyjnym nr 178 jako główny naczelny lekarz, zostając w czerwcu 1916 głównym naczelnym lekarzem 36 Dywizji Piechoty. Od marca do maja 1918 przebywał w niewoli niemieckiej. Od czerwca 1918 do sierpnia 1919 pracował jako ordynator oddziału chirurgicznego w szpitalu miejskim w Łodzi. Był prezesem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łodzi. Na tym stanowisku w listopadzie 1918 roku kierował rozbrajaniem Niemców. W sierpniu 1919 jako kapitan został przyjęty do Wojska Polskiego. W związku z wojną polsko-bolszewicką został wówczas przydzielony do Departamentu Sanitarnego M.S.Wojsk., następnie zostając chirurgiem Głównego Kwatermistrzostwa Naczelnego Dowództwa Frontu Wołyńskiego w Łucku[1].

Od września 1919 do stycznia 1920 był przeniesiony do rezerwy personalnej Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. W styczniu 1920 został komendantem szpitala wojskowego w Wołkowyjsku, a w kwietniu 1920 został awansowany do stopnia majora, następnie od października do sierpnia 1921 był komendantem Szpitala Wojskowego w Łodzi. W 1921 został także lekarzem 28. Pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi i odbył kurs przeszkolenia dla lekarzy wojskowych zawodowych przy Szkole Aplikacyjnej Korpusu Oficerów Sanitarnych w Warszawie. Następnie pracował w referacie mobilizacyjno-organizacyjnym w Szefostwie Sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV Łódź. W 1922 został awansowany do stopnia podpułkownika, a w 1928 – pułkownika. W latach 1930–1934 jako szef sanitarny stał na czele Okręgu Korpusu Wojska Polskiego nr IV w Łodzi. W 1934 przeszedł w stan spoczynku. Pracował jako lekarz, przyjmując pacjentów przy ul. Zagajnikowej 40 (późn. Kopcińskiego) oraz publikował na łamach „Przeglądu Kawaleryjskiego[1].

Podczas II wojny światowej został wysiedlony z Łodzi i zamieszkał w Warszawie, gdzie przyjmował pacjentów prywatnie. W trakcie powstania warszawskiego zajmował się rannymi i chorymi w szpitalu w Milanówku. Od października 1944 pracował w szpitalu w Radomiu. Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Łodzi, od 1946 pracował w szpitalu Ubezpieczalni Społecznej w Łodzi. Był członkiem honorowym Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Zgierzu, działał w Ochotniczej Straży Pożarnej w Łodzi (od 1906), będąc członkiem V oddziału strażaków – ochotników, a także w latach 1921–1937 był członkiem zarządu OSP w Łodzi oraz pełnił funkcję komendanta OSP w Łodzi (1936–1938). Był szefem sanitarnym Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Łodzi. Działał również w Polskim Czerwonym Krzyżu – był członkiem Zarządu Okręgu Łódzkiego PCK oraz jego szefem sanitarnym w latach 1930–1938[1].

Życie prywatne

edytuj

Był synem lekarza Gustawa Jana Kazimierza Marxa i Antoniny z domu Goławskiej. Mieszkał przy ul. dr. Stefana Kopcińskiego 40 w Łodzi na osiedlu Radiostacja. Był dwukrotnie żonaty – najpierw z Janiną z Kocowskich, następnie z Heleną z domu Herc. Nie miał dzieci. Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ul. Ogrodowej w Łodzi (sektor 29_G1, rząd 9, nr grobu 23)[1].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Aleksandra Rybińska-Bielecka, Płk dr Marx (Marks) Mieczysław (1879–1953) – doctor, firefighter, social worker, „Lekarz Wojskowy”, 100 (3), 2022, s. 195–199, DOI10.53301/lw/151152, ISSN 0024-0745 [dostęp 2023-11-03].
  2. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu wiedzy lekarskiej i lecznictwa w wojsku”.