Wikipedia

Mieczysław Zylber

Officer of the Polish Army

Mieczysław Zylber (ur. 30 lipca 1896, zm. 31 grudnia 1967) – pułkownik Wojska Polskiego.

Mieczysław Zylber
pułkownik pułkownik
Data urodzenia

30 lipca 1896

Data śmierci

31 grudnia 1967

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 pułk artylerii,
2 pułk artylerii polowej Legionów,
15 pułk artylerii polowej,
3 pułk artylerii ciężkiej,
1 pułk artylerii przeciwlotniczej,
Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej,
7 dywizjon artylerii przeciwlotniczej,
103 dywizjon półstały artylerii przeciwlotniczej,
88 pułk artylerii przeciwlotniczej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Warszawy)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 30 lipca 1896[1]. Absolwent Szkoły Handlowej w Tomaszowie Mazowieckim z 1913. Podczas nauki działał w skautingu. Podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku artylerii w składzie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym był internowany w obozie w Szczypiornie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca plutonu w 2 pułku artylerii polowej. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W 1923 był oficerem 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach[3]. Następnie zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i lokatą 1 w 1924[4]. W tym roku był oficerem 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy[5]. Ukończył kurs dowódców baterii w Toruniu i kurs oficerów sztabowych w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[6][7]. W 1928 był oficerem samodzielnego dywizjonu artylerii przeciwlotniczej nr 3 w strukturze 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie[8]. W 1932 był oficerem 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie[9]. Od 1933 do 1934 był w kadrze naukowej Centrum Wyszkolenia Artylerii Przeciwlotniczej. W 1935 został awansowany do stopnia majora. Od 1935 do 1939 sprawował stanowisko dowódcy 7 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej w Poznaniu.

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej na stanowisku dowódcy 103 dywizjonu półstałego artylerii przeciwlotniczej i grupy artylerii przeciwlotniczej „Wschód", przydzielonych do Obrony Przeciwlotniczej Warszawy[10]. Odniósł rany w obronie Warszawy. Został wzięty przez Niemców do niewoli w obozach XB, XA i VI B Dössel. U kresu wojny odzyskał wolność.

Powrócił do Polski i został oficerem ludowego Wojska Polskiego. Od 1945 do 26 lipca 1946 był dowódcą 88 pułku artylerii przeciwlotniczej. W grudniu 1945 mianowany podpułkownikiem. Został dowódcą artylerii dywizyjnej[potrzebny przypis]. Od końca 1947, obejmując stanowisko po gen. bryg. Stanisławie Grochoczyńskim, sprawował funkcję inspektora obrony przeciwlotniczej i równolegle był zastępcą Głównego Inspektora Artylerii[11]. Awansowany do stopnia pułkownika. W 1951 zdegradowany i usunięty z armii, a w 1956 zrehabilitowany i przyjęty do WP.

Zmarł w 1967. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera BII24-3-4)[12].

Jego syn Andrzej był żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, poległym podczas walk w Belgii w 1944.

Odznaczenia i ordery edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-02-10].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 824.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 717.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 752.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 664.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 472.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 194.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 411.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 727.
  10. ↑ Polska obrona przeciwlotnicza 1939. caw.wp.mil.pl. [dostęp 2016-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-05)].
  11. ↑ Zbigniew Kuśmierek: Tradycje wojsk radiotechnicznych. W: 60 lat wojsk radiotechnicznych. Zarys historii. Warszawa: Szefostwo Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, 2011, s. 15. ISBN 978-83-930536-7-4.
  12. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  13. ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 148

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Zylber&oldid=71149858”