Stanisław Grochoczyński
Stanisław Grochoczyński, ros. Станислав Карлович Грохочинский (ur. 22 listopada 1899 w Łodzi, zm. 1 lipca 1992 w Wilnie[1]) – generał major artylerii Armii Czerwonej, generał brygady ludowego Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 lipca 1992 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys
edytujOd 1905 mieszkał z rodziną w Petersburgu. W 1918 skończył gimnazjum i podjął pracę kancelisty w urzędzie. Krótko studiował w Piotrogrodzkim Instytucie Politechnicznym. W listopadzie 1917 podczas rewolucji październikowej wstąpił do Czerwonej Gwardii, a 1 grudnia 1918 do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach z armią gen. Judenicza o Piotrogród, a następnie w walkach na froncie południowym. W 1920 dowodził plutonem Armii Czerwonej podczas wojny z Polską i wstąpił do Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików).
Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1923 został dowódcą baterii, a po ukończeniu Wojskowej Akademii Technicznej im. F. Dzierżyńskiego w 1932 został dowódcą pułku. Od 1940 wykładał w tej akademii. Od czerwca 1941 szef artylerii Leningradzkiego Korpusu Obrony Powietrznej. Uczestnik walk w obronie Leningradu. W kwietniu 1943 został zastępcą dowódcy korpusu Armii Obrony Przeciwlotniczej[2].
Od kwietnia 1944 służył w Wojsku Polskim utworzonym w ZSRR jako pułkownik i zastępca Dowódcy Artylerii 1 Armii Wojska Polskiego ds. Obrony Przeciwlotniczej. 11 IX 1944 został zastępcą Dowódcy Artylerii WP ds. OPL. W listopadzie 1944 mianowany generałem brygady przez Prezydium KRN; później zweryfikowany przez Radę Komisarzy Ludowych ZSRR w stopniu generała majora Armii Czerwonej. Od października 1945 komendant Centrum Wyszkolenia Artylerii i komendant garnizonu Toruń do sierpnia 1946. W końcu października 1946 został zastępcą Głównego Inspektora Artylerii WP ds. OPL - szefem Obrony Przeciwlotniczej Państwa. Od 20 marca 1947 Inspektor Artylerii WP ds. OPL.
W listopadzie 1947 zakończył służbę w WP i powrócił do ZSRR. Od 1953 w stanie spoczynku. Na emeryturze mieszkał w Wilnie.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)[3]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Order Lenina (ZSRR, dwukrotnie)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, dwukrotnie)
- Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (ZSRR)
Przypisy
edytuj- ↑ 1941g.wordpress.com
- ↑ Dzieszyński 1986 ↓, s. 162.
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 6, poz. 26 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą”.
Bibliografia
edytuj- Ryszard Dzieszyński: Leningrad 1941-1944. Warszawa: 1986. ISBN 83-11-07242-6.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A–H, Toruń 2010, s. 486–488.