Mikołaj (Sewastijanow)

bułgarski biskup prawosławny

Mikołaj, imię świeckie Nikołaj Metodiew Sewastijanow, bułg. Николай Методиев Севастиянов (ur. 19 lipca 1969 w Sofii) – bułgarski biskup prawosławny.

Mikołaj
Nikołaj Sewastijanow
Николай Методиев Севастиянов
Metropolita płowdiwski
Ilustracja
Kraj działania

Bułgaria

Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1969
Sofia

Metropolita płowdiwski
Okres sprawowania

od 2007

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Bułgarski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Metropolia płowdiwska

Śluby zakonne

6 grudnia 1990

Diakonat

1992

Prezbiterat

17 maja 1993

Chirotonia biskupia

7 lipca 2001

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

7 lipca 2001

Miejscowość

Sofia

Miejsce

Sobór św. Aleksandra Newskiego

Życiorys

edytuj

Ukończył seminarium duchowne w Sofii. W 1990 rozpoczął studia na wydziale teologicznym uniwersytetu w Sofii. 6 grudnia 1990 złożył wieczyste śluby mnisze przed metropolitą wraczańskim Kalinikiem. Od 1992 jako hierodiakon służył w eparchii sofijskiej. 17 maja 1993 w cerkwi św. Mikołaja Sofijskiego w Sofii został wyświęcony na hieromnicha przez patriarchę bułgarskiego Maksyma. Od 1994 do 1996 odbywał studia specjalistyczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej. Po powrocie do Bułgarii został wykładowcą w seminarium duchownym w Sofii. 29 czerwca 1998 otrzymał godność archimandryty[1].

7 lipca 2001 w cerkwi św. Niedzieli w Sofii został wyświęcony na biskupa znepolskiego, wikariusza metropolii sofijskiej. Był wówczas najmłodszym biskupem w hierarchii bułgarskiej[2]. W lutym 2007 został wyznaczony do objęcia katedry płowdiwskiej[1].

Znany z konserwatywnych poglądów, duchowny jest zdecydowanym przeciwnikiem ekumenizmu. Należał do głównych organizatorów protestów przeciwko wizycie Jana Pawła II w Bułgarii. W 2006 wywołał skandal dyplomatyczny, gdy w czasie Świętej Liturgii z udziałem nuncjusza papieskiego Antonio Menniniego zajął przeznaczony dla niego fotel[2]. W tym samym roku część biskupów bułgarskich sugerowała przeniesienie hierarchy Mikołaja w stan spoczynku, jednak patriarcha Maksym nie zgodził się na podjęcie takiej decyzji[2].

Przypisy

edytuj