Mikołaj Kolankowski
Mikołaj Kolankowski (ur. 4 grudnia?/16 grudnia 1884 w Smoleńsku, zm. 24 grudnia 1946 we Wrexham) – pułkownik saperów Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych.
.jpg) Mikołaj Kolankowski (przed 1927) | |
 pułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia 1884 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 grudnia 1946 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1909–1934 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
2 batalion kolejowy |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
W 1903 roku ukończył szkołę realną w Smoleńsku i zdał tam maturę, po czym wstąpił do Szkoły Wojennej Piechoty Pawła I w Piotrogrodzie, po jej ukończeniu w 1906 roku wyznaczony został na dowódcę kompanii w 2 batalionie kolejowym. W 1909 roku ukończył Oficerską Szkołę Kolejową, a w 1913 roku – Oficerską Szkołę Automobilną w Piotrogrodzie. W czasie wojny był w armii rosyjskiej dowódcą kompanii w 5 bsap-pont (5 batalion pionierów), z którą do 1917 roku rozbudowywał pozycje obronne, organizował przeprawy przez Dniestr, Styr, San.
W 1918 roku, jako dowódca kompanii w 8 batalionie kolejowym w 2 pułku inżynieryjnym II Korpusu Polskiego na Wschodzie, brał udział w bitwie pod Stanisławowem i następnie pod Kaniowem, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. Pod koniec 1918 roku został dowódcą 1 batalionu kolejowego[1] w 1920 roku z 1 batalionem kolejowym i następnie jako szef kolejnictwa polowego 2 Armii, bierze udział w walkach z bolszewikami. Po Bitwie Warszawskiej skutecznie odbudowywał linie kolejowe i mosty, co umożliwiło szybki przerzut wojsk 2 Armii i jej zaopatrzenia pod Grodno, do prowadzenia operacji nad Niemnem.
W latach 1921–1924 był dowódcą kadry batalionu zapasowego 1 pułku wojsk kolejowych i dowódcą tego pułku[2][3]. W 1925 roku ukończył roczny kurs fortyfikacyjny w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej[4], po którym został szefem saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W 1929 roku wyznaczono go na dowódcę 4 Brygady Saperów[5] i przeniesiono do korpusu oficerów inżynierii i saperów. Rok później był szefem saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1931 roku powrócił na stanowisko dowódcy 4 Brygady Saperów. 30 września 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[6].
W sierpniu 1940 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Obozu Oficerskiego Nr 23 w Rothesay na wyspie Bute w Szkocji.
Awanse edytuj
- podporucznik – 1906
- kapitan – 1918 ze starszeństwem z dniem 22 kwietnia 1917[7]
- podpułkownik[8]
- pułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[9]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy w 1921[10])
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[11][12]
- „Krzyż Kaniowski”
- Komandor Orderu Białego Orła (Jugosławia, 1931)[13]
- Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1933)[14]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1925)[15]
- Order Świętego Stanisława II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętej Anny II, III i IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Przypisy edytuj
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 3 z 14 stycznia 1919.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 3 z 14 stycznia 1919 roku, s. 81.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 846.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 119 z 12 listopada 1925 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 r.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 11 z 17 czerwca 1934 roku, s. 166.
- ↑ Dziennik Rozkazów Komisji Wojskowej Nr 1 z 28 października 1918 roku.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1 czerwca 1921 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932.
- ↑ „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1670).
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11 listopada 1928.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 8 z 11 listopada 1931 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 11 listopada 1933 roku, s. 297.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 61 z 6 czerwca 1925 roku, s. 297.
Bibliografia edytuj
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.