Mołnia 1-4
Mołnia 1-4 – radziecki satelita telekomunikacyjny typu Mołnia 1, czwarty operacyjny satelita tego typu. Transmitował sygnały telewizyjne oraz dwustronną łączność telefoniczną i telegraficzną, korzystając ze stacji naziemnych systemu Orbita.
,_Cosmo_Isle_Hakui.jpg)
| |
| Inne nazwy |
Molnia 1D |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1966-092A |
| Państwo | |
| Zaangażowani |
OKB-10, OKB-586, Ministerstwo Łączności ZSRR |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
505 km |
| Apogeum |
39685 km |
| Okres obiegu |
714,4 min |
| Nachylenie |
65,3° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
20 października 1966 07:55 UTC |
| Powrót do atmosfery |
11 września 1968 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita |
1600 kg |
Budowa i działanie edytuj
Był to jeden z pierwszych radzieckich satelitów telekomunikacyjnych, dlatego część jego misji polegała na testowaniu nowych rozwiązań technicznych. Statek składał się z hermetycznego cylindra, o rozmiarach 3,4×1,6 metra, zakończonego stożkami. W jednym z nich mieścił się system napędowy i silniki korekcyjne (KDU-414). Znajdujący się po przeciwnej stronie satelity drugi stożek, mieścił czujniki zapewniające kontrolę położenia satelity względem Słońca i kuli ziemskiej[1]. Satelita wyposażony był także w:
- czuły odbiornik (1000 MHz) i trzy nadajniki (800 MHz, 40W; jeden roboczy, dwa zapasowe). Sygnał telewizyjny nadawany w zakresie 3,4-4,1 GHz
- kamerę telewizyjną wyposażoną w wymienne obiektywy i zestaw filtrów
- układy telemetrii
- akumulatory ładowane z ogniw słonecznych
- komputer pokładowy
Wokół sekcji cylindrycznej zamontowane było 6 paneli ogniw słonecznych i dwie kierunkowe anteny paraboliczne, rozmieszczone po przeciwległych stronach. Jedna z nich była zawsze zwrócona ku Ziemi, druga była zapasowa[1][2].
Misja edytuj
Misja satelity rozpoczęła się 20 października 1966 roku, kiedy rakieta Mołnia wyniosła z kosmodromu Bajkonur czwartego operacyjnego satelitę typu Mołnia-1 na silnie wydłużoną orbitę nachyloną pod dużym kątem do równika. Takie rozwiązanie zapewniało widoczność satelity na terytorium ZSRR przez czas od 8 do 12 godzin. Umieszczenie trzech statków na podobnych, ale przesuniętych względem siebie orbitach, zapewniało więc całodobową komunikację na terytorium kraju[3]. W momencie znalezienia się na orbicie otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-092A[4].
Jako wyposażenie dodatkowe, satelitę wyposażono w kamerę służącą do robienia zdjęć pokrywy chmur, dzięki czemu w połączeniu ze zdjęciami z innych satelitów meteorologicznych można było uzyskać szerszy zakres danych o aktualnej sytuacji pogodowej[1].
Satelita spłonął w górnych warstwach atmosfery 11 września 1968 roku[4].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Gunter Krebs: SECOR 1,2,3.... Gunter's Space Page. [dostęp 2021-09-08]. (ang.).
- Jonathan McDowell: Master Launch Log. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2021-05-18]. (ang.).
- Molniya 1-4. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2021-10-23]. (ang.).
- Trajectory details 1966 92A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2021-10-23]. (ang.).
- Molniya-1 (11F67). Gunter's Space Page. [dostęp 2017-04-15]. (ang.).
- Mark Wade: Molniya. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-04-015]. (ang.).