Monogatari

gatunek klasycznej literatury japońskiej

Monogatari (jap. 物語 mono-gatari; opowiadanie [o rzeczach, sprawach]) – forma literacka w tradycyjnej literaturze japońskiej, opowieść, forma narracyjna wykształcona w okresie Heian[1]. Termin obecnie szerszy, obejmujący znaczeniowo gatunki epickie (powieść, opowiadanie, czy nowelę).

Wyróżnia się wiele rodzajów monogatari, np.:

  • denki-monogatari (jap. 伝奇物語, opowieści fikcyjne, romantyczne),
  • uta-monogatari (jap. 歌物語, opowieści do pieśni),
  • shajitsu-monogatari (jap. 写実物語, opowieści realistyczne),
  • rekishi-monogatari (jap. 歴史物語, opowieści historyczne),
  • gunki-monogatari (jap. 軍記物語, opowieści wojenne),
  • setsuwa-monogatari (jap. 説話物語, opowieści narracyjne, anegdotyczne),
  • giko-monogatari (jap. 擬古物語, opowieści imitujące styl klasyczny) i in.

Monogatari uważane za najbardziej znane, a jednocześnie jedne z najstarszych to:

Przypisy

edytuj
  1. Mikołaj Melanowicz, Historia literatury japońskiej, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2012, s. 74, ISBN 978-83-01-17214-5.
  2. Mikołaj Melanowicz, o.c., s. 78-104.

Zobacz też

edytuj