Mykoła Skoryk
Mykoła Łeonidowycz Skoryk (ukr. Мико́ла Леоні́дович Ско́рик, ros. Николай Леонидович Скорик; ur. 27 listopada 1972 w Odessie) – ukraiński polityk i działacz państwowy. W latach 2006–2010 przewodniczący Odeskiej Rady Obwodowej. W latach 2013–2014 stał na czele Odeskiej Obwodowej Administracji Państwowej. Od 2014 deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy VIII i IX kadencji. Kandydat nauk ekonomicznych[1].
 Mykoła Skoryk w trakcie udzielania wywiadu | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Przewodniczący Odeskiej Obwodowej Administracji Państwowej | |
| Okres |
od 8 listopada 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący Odeskiej Rady Obwodowej | |
| Okres |
od 23 maja 2006 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy VIII i IX kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
.jpg)
W 1994 ukończył Odeski Narodowy Uniwersytet Politechniczny, uzyskując na nim tytuł inżyniera–ekonomisty[3]. W latach 1995–2006 pracował w największym ukraińskim banku komercyjnym – Imeksbanku[3]. W 2002 został asystentem parlamentarzysty Łeonida Klimowa[3].
W latach 2006–2010 stał na czele Odeskiej Rady Obwodowej. W latach 2010–2013 był ministrem finansów Autonomicznej Republiki Krymu[4].
8 października 2012 uzyskał rangę urzędnika pierwszego stopnia[5]. 8 listopada 2013 został mianowany przewodniczącym Odeskiej Obwodowej Administracji Państwowej[6]. Jednocześnie stał na czele odeskich struktur Partii Regionów (ugrupowanie opuścił w marcu 2014).
Od czerwca do września 2014 był przewodniczący odeskiego biura Partii Rozwoju Ukrainy. Wspierał kandydaturę Serhija Tihipki w wyborach prezydenckich w 2014. W wyborach parlamentarnych w 2014 został wybrany deputowanym do Rady Najwyższej Ukrainy z listy Bloku Opozycyjnego[7]. W kwietniu 2015 głosował przeciwko ukraińskim ustawom dekomunizacyjnym[8]. 18 stycznia 2018 był jednym z 36 deputowanych, którzy głosowali przeciwko ustawie o uznaniu suwerenności Ukrainy na terytoriach obwodów donieckiego i ługańskiego[9].
W wyborach parlamentarnych w 2019 ponownie dostał się do ukraińskiego parlamentu, tym razem z ramienia Opozycyjnej Platformy – Za Życie[10].
W 2020 został w wyborach samorządowych kandydatem na urząd mera Odessy[3]. W ich I turze zajął 2. miejsce, zdobywając 39 351 głosów (19,06% poparcia)[11][12]. Do oddawania na niego głosów w II turze wzywali różni ludzie ukraińskiego życia politycznego, m.in. Serhij Kiwałow, Jewhen Czerwonenko oraz Anatolij Szarij[13]. Skoryk ostatecznie jednak przegrał z ubiegającym się o reelekcję Hennadijem Truchanowem, otrzymując 77 518 głosów (37,54% poparcia)[14][11].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Dyplom Narodowego Banku Ukrainy (2004)[4]
- Dyplom Rady Najwyższej Ukrainy (2005)[4]
- Honorowa Nagroda Przewodniczącego Odeskiej Obwodowej Administracji Państwowej (2007)[4]
- Order „Za zasługi” II klasy (2013)[15]
- Order „Za zasługi” III klasy (2008)[16]
Życie prywatne edytuj
Jego ojciec pracował w branży elektronicznej, matka z zawodu była fizykiem[17]. Był dwukrotnie żonaty, ma trójkę dzieci.
Poza ukraińskim potrafi posługiwać się również językiem rosyjskim i angielskim[17].
Przypisy edytuj
- ↑ Микола Скорик: Не нова мітла для Одеської області [online], Стрічка новин Одеси [dostęp 2020-10-29].
- ↑ България смята българската диаспора в Украйна за естествена връзка между нашите две страни [online], www.mfa.bg [dostęp 2021-07-22] (bułg.).
- ↑ a b c d Що потрібно знати про кандидата в мери Одеси Миколу Скорика: головне [online], РБК-Украина [dostęp 2020-10-29] (ros.).
- ↑ a b c d Биография [online], skoryk.info [dostęp 2021-09-08].
- ↑ Указ Президента України № 585/2012 від 8 жовтня 2012 року «Про присвоєння рангу державного службовця» [online], zakon.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-29].
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 626/2013 – Офiцiйне представництво Президента України [online], web.archive.org, 9 listopada 2013 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-09].
- ↑ Офіційний портал Верховної Ради України [online], w1.c1.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-29].
- ↑ Офіційний портал Верховної Ради України [online], web.archive.org, 12 maja 2015 [dostęp 2022-03-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-12].
- ↑ Офіційний портал Верховної Ради України [online], web.archive.org, 21 stycznia 2018 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-21].
- ↑ Офіційний портал Верховної Ради України [online], itd.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-29].
- ↑ a b Центральна виборча комісія України – WWW відображення ІАС „Місцеві вибори 2020” [online], www.cvk.gov.ua [dostęp 2021-07-22].
- ↑ Ukrainian local elections: City-by-city guide to this weekend’s runoff votes [online], Atlantic Council, 13 listopada 2020 [dostęp 2020-11-21] (ang.).
- ↑ Кандидаты в мэры Одессы Червоненко и Кивалов, блогер Шарий призвали избирателей голосовать за Скорика во 2-м туре выборов мэра Одессы [online], ukranews_com, 10 listopada 2020 [dostęp 2021-07-22] (ros.).
- ↑ Труханов офіційно переміг на виборах мера Одеси.
- ↑ Указ Президента України № 355/2013 від 27 червня 2013 року «Про відзначення державними нагородами України з нагоди Дня Конституції України» [online], zakon.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-29].
- ↑ Указ Президента України № 1145/2008 від 5 грудня 2008 року «Про відзначення державними нагородами України» [online], zakon.rada.gov.ua [dostęp 2020-10-29].
- ↑ a b Николай Леонидович Скорик: биография и компромат [online], znaj.ua, 22 maja 2020 [dostęp 2021-09-05] (ros.).