Natalia Agnieszka Ogrodnik-Popowicz
Natalia Agnieszka Ogrodnik-Popowicz (ur. 17 stycznia 1901 w Sosnowcu, zm. 21 września 1969 w Katowicach) – nauczycielka i działaczka harcerska, kierowniczka odcinka sanitarnego w II i III powstaniu śląskim[1][2].
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
nauczycielka, działaczka harcerska, uczestniczka powstań śląskich |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Znała język rosyjski[2].
Od 1919 należała do harcerstwa[2].
Od lutego 1921 mieszkała w Łubnianach i prawdopodobnie pracowała jako nauczycielka. Tuż przed głosowaniem plebiscytowym, które wyznaczono na 21 marca 1921, działała w Łubnianach i Jełowej. Agitowała tam za przynależnością regionu do Polski. Po głosowaniu, współpracując z Polskim Komitetem Plebiscytowym w Opolu, jednocześnie wykonywała prace zlecone przez Inspektorat Harcerski w Bytomiu. Z ramienia harcerstwa wiosną 1921 przebywała w Poznaniu. Prawdopodobnie działała na rzecz włączenia miejscowych drużyn w akcję niesienia pomocy Górnoślązakom, do czego zachęcano harcerzy z Wielkopolski od 1919[2].
Jako sanitariuszka brała udział w II i III powstaniu śląskim[2]. Podczas III powstania śląskiego służyła w Łabędach prawdopodobnie pod nadzorem Janiny Giżyckiej[3]. Ogrodnik używała pseudonimów „Malowana”, „Kapucyn”, „Stary Kapucyn”[1][2]. Później należała do Związku Powstańców Śląskich[2].
Wiosną 1923 przebywała w Orzechówku koło Radomska. Pracowała wówczas w szkole powszechnej w Dziepółci. Brała udział w kursach dokształcających dla nauczycieli w kierunkach przyrodniczo-geograficznym (w lipcu 1923 w Małkini) i fizyko-matematycznym (w sierpniu 1923 w Mławie)[2].
Zachował się jej pamiętnik z okresu działalności w harcerstwie, akcji plebiscytowej, powstań śląskich oraz pracy nauczycielki (1918–1923)[2].
W 1926 wyszła za mąż z Jana Piotra Popowicza (1900–1987) i zamieszkała w Maluszynie. W 1936 przeprowadzili się do Wolborza. Od września 1939 mieszkała z mężem i dziećmi w Stanisławowie[2].
W czasie okupacji sowieckiej podczas II wojny światowej pełniła obowiązki zastępczyni dyrektora ds. pedagogicznych w szkole pod Stanisławowem. W czerwcu 1941 zachorowała. Leczyła się w klinice onkologicznej we Lwowie.
Po 1945 mieszkała z mężem w Szczytnie[2].
Została pochowana na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach[2].
Odznaczenia edytuj
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929)
- Medal Niepodległości (1933)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (1934)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1955)
- Śląski Krzyż Powstańczy (1958)
- Krzyż Kawalerski Orderu „Polonia Restituta” (1965)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kobiety śląskie i Niepodległa – Śląska Biblioteka Cyfrowa [online], www.sbc.org.pl [dostęp 2021-04-10] (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Marta Kasprowska-Jarczyk, Służba harcerska i plebiscytowa na kartach unikatowego sztambucha Natalii Ogrodnik-Popowicz, „Książnica Śląska”, 31, 2020, s. 157–188.
- ↑ Joanna Lusek, Z Kresów przez Galicję na Górny Śląsk: wspomnienie o Janinie Giżyckiej, „Acta Medicorum Polonorum”, 5 (2), 2015, s. 23–34.