Orzechowo (początkowo Orzechowno) – dawna gmina wiejska istniejąca do 1923 roku w woj. nowogródzkim/Ziemi Wileńskiej/woj. wileńskim w Polsce (obecnie na Białorusi). Siedzibą gminy było miasteczko Orzechowo (Orzechowno; 301 mieszk. w 1921 roku)[2].

Orzechowo (Orzechowno)
gmina wiejska
1921–1923[1]
Państwo

 Polska

Województwo

(1919–20: okręg wileński)
(1920–21: okręg nowogródzki)
1921–22: nowogródzkie
(1922–23: Ziemia Wileńska)

Powiat

dziśnieński

Siedziba

Orzechowno (Orzechowno)

Populacja (1921)
• liczba ludności


2322[2]

Szczegółowy podział administracyjny (1921)
Liczba gromad

46

Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w prawym górnym rogu znajduje się punkt z opisem „Orzechowo (Orzechowno)”
55°21′36,0000″N 28°23′24,0000″E/55,360000 28,390000

Na samym początku okresu międzywojennego gmina Orzechowno należała do powiatu dziśnieńskiego w woj. nowogródzkim[2]. 13 kwietnia 1922 roku gmina wraz z całym powiatem dziśnieńskim została przyłączona do Ziemi Wileńskiej[3].

Gminę Orzechowo zniesiono 1 kwietnia 1923 roku, a jej obszar włączono do gminy Prozoroki[4].

Demografia edytuj

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku gminę zamieszkiwało 2 332 osoby, 717 było wyznania rzymskokatolickiego, 1 481 prawosławnego, 2 ewangelickiego a 122 mojżeszowego. Jednocześnie 1 406 mieszkańców zadeklarowało polską, 789 białoruską, 101 żydowską, 12 litewską, 12 rosyjską, 1 ukraińską i 1 łotewską przynależność narodową. Było tu 409 budynków mieszkalnych[5].

Przypisy edytuj

  1. Od 1921 jednostka administracyjna nowo utworzonego polskiego woj. nowogródzkiego.
  2. a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej - Tom VII - Część II - Ziemia Wileńska – Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923
  3. Dz.U. z 1922 r. nr 26, poz. 213 – Art. 8.
  4. Dz.U. z 1923 r. nr 28, poz. 172
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 7, część 2, 1924, s. 65.