Ossuarium

Ossuarium (także ossarium, z łac. od ossuarius – kostny, ossua – kości, kościec, l. mn. od os, ossis – kość) – naczynie lub inny pojemnik służący do przechowywania kości, albo prochów zmarłego, którego poddano kremacji^[1].

Nazwa ta obejmuje również pomieszczenia^[2] lub wolno stojące budowle wznoszone w obrębie cmentarzy^[3]. W przypadku, gdy w miejscu starego zakładano nowy cmentarz, umieszczano w nich ekshumowane szczątki zmarłych.

Ossuaria tworzono też w miejscach wielkich bitew^[4], po epidemiach lub klęskach głodu.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

↑ W. Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Świat Książki, Warszawa 2000, s. 366.
↑ ossuarium – Słownik języka polskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2024-01-24] (pol.).
↑ B. Czyżewski, Nagrobki przy kościele Wniebowzięcia NMP i św. Jakuba Apostoła w Szadku, „Biuletyn Szadkowski“, 16, 2016, s. 37.
↑ J. Schubert, Pochówki żołnierskie w tradycji historycznej do czasów I wojny światowej. Powstanie cmentarzy wojskowych, „Architektura. Czasopismo Techniczne“, 108, 2011, z. 16, s. 178, 180.

Bibliografia edytuj

W. Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Świat Książki, Warszawa 2000, s. 366.

[1] W. Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych z almanachem, Świat Książki, Warszawa 2000, s. 366.

[2] ossuarium – Słownik języka polskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2024-01-24] (pol.).

[3] B. Czyżewski, Nagrobki przy kościele Wniebowzięcia NMP i św. Jakuba Apostoła w Szadku, „Biuletyn Szadkowski“, 16, 2016, s. 37.

[4] J. Schubert, Pochówki żołnierskie w tradycji historycznej do czasów I wojny światowej. Powstanie cmentarzy wojskowych, „Architektura. Czasopismo Techniczne“, 108, 2011, z. 16, s. 178, 180.

[1]

[2]

[3]

[4]