Pałac w Szczepowicach
Pałac w Szczepowicach – neobarokowy pałac zlokalizowany we wsi Szczepowice (gmina Kamieniec).
 nr rej. 2337/A z 27.01.1995[1]
| |
 Widok od frontu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy |
ok. 1880 |
| Ważniejsze przebudowy |
1909 |
| Pierwszy właściciel |
Forstmannowie |
| Kolejni właściciele | |
| Obecny właściciel |
Piechoccy |
Położenie na mapie gminy Kamieniec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu grodziskiego  | |
 52°10′30,7″N 16°34′59,0″E/52,175194 16,583056
| |
Obiekt wzniesiono około 1880 staraniem rodziny Forstmannów (właścicieli wsi), a przebudowano w 1909. Jest przykładem monumentalnej pałacowej architektury wiejskiej w Wielkopolsce. Od frontu rzuca się w oczy ganek z balkonem, wsunięty między dwa ryzality boczne o wydatnych szczytach.
W 1945 został znacjonalizowany, a dobra rolne stały się PGR-em. Pałac mieścił mieszkania pracownicze, przedszkole i stołówkę (w 1965 przeszedł remont). Od 1991 porzucony i nieużytkowany. Od 1992 w zasobach Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. 27 stycznia 1995 wpisany do rejestru zabytków. W 1996 sprzedany w prywatne ręce (Łucja i Jerzy Piechoccy) i zaadaptowany na centrum konferencyjno-wypoczynkowe. Otwarty w tej funkcji w 2002. W kwietniu 2003 otrzymał nagrodę Generalnego Konserwatora Zabytków Zabytek zadbany za 2002 rok.
Wokół pałacu rozciąga się park krajobrazowy z 2. połowy XIX wieku. W pobliżu stoją zabudowania folwarczne (4. ćwierć XIX wieku-1910).
Linki zewnętrzne edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo wielkopolska [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
Bibliografia edytuj
- Jolanta Goszczyńska, Pałac w Szczepowicach - zabytek na medal, w: Wielkopolski Biuletyn Konserwatorski, tom II/2003, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 2003, ss.263-265, ISBN 83-7177-393-5
- praca zbiorowa, Zabytki architektury i budownictwa w Polsce, Województwo poznańskie 32, cz. 2, Ośrodek Dokumentacji Zabytków, Warszawa, 1998, ss.198-199, ISBN 83-86334-37-1