Palladiusz (Widybida-Rudenko)
Palladiusz, imię świeckie Piotr Widybida-Rudenko[1], także Wydybida-Rudenko[2] (ur. 17 czerwca?/29 czerwca 1891 w Strzelczyńcach, powiat bracławski, gubernia podolska, zm. 1 września 1971 w Nowym Jorku) – ukraiński biskup prawosławny i działacz polityczny.
| Petro Widybida-Rudenko | |
| Arcybiskup lwowski | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1891 |
| Data śmierci |
1971 |
| Zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu | |
| Okres sprawowania |
1951–1971 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1935 |
| Diakonat |
przed 1921 |
| Prezbiterat |
1921 |
| Chirotonia biskupia |
8 lutego 1941 |
| Data konsekracji |
8 lutego 1941 |
|---|---|
| Konsekrator |
Życiorys edytuj
Urodził się 26 czerwca 1891 (według starego stylu) w miejscowości Strzelczyńce powiatu Bracławskiego (obecnie rejon niemirowski obwodu winnickiego) w rodzinie psalmisty lokalnej prawosławnej cerkwie proroka Eliasza. Wykształcenie podstawowe otrzymał w cerkiewno-parafialnej szkoły w Strzelczyńcach. Z 1902 kontynuował naukę w Tywrowskiej duchowej szkole[3].
Absolwent wydziału fizyczno-matematycznego Uniwersytetu Kijowskiego, działacz ukraińskiego ruchu narodowego[2]. Zasiadał w Ukraińskiej Centralnej Radzie, był zastępcą ministra finansów Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 1921 żył na Wołyniu (w granicach Polski) i służył jako kapłan Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Od 1934 mieszkał w Warszawie, należał do konsystorza diecezji warszawsko-chełmskiej i kierownik kasy emerytalnej[2]. W 1935 złożył wieczyste śluby mnisze, następnie został podniesiony do godności archimandryty[2].
Po powstaniu Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni został 8 lutego 1941 wyświęcony na biskupa krakowskiego i łemkowskiego, zaś dzień później podniesiony do godności arcybiskupiej. Wszedł w skład Synodu Biskupów tegoż Kościoła jako jego sekretarz[4]. W sierpniu 1941 jego tytuł uległ zmianie na biskup lwowski z powodu włączenia w granice jego diecezji dystryktu Galizien[4]. Po radzieckiej ofensywie z 1944 został ewakuowany na Słowację, następnie do Krakowa i Sankt-Pelten. Następnie wyjechał przez Szwajcarię[5] do Stanów Zjednoczonych. W 1951 stanął na czele niekanonicznego Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu i pozostawał jego zwierzchnikiem do 1971[2].
Przypisy edytuj
- ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4, s.355
- ↑ a b c d e Палладий (Выдыбида/Выбида-Руденко). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
- ↑ 137. Кооперативна та державницька діяльність П. П. Відибіди на Поділлі у добу українських національно-визвольних змагань (1914—1920 рр.)
- ↑ a b A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.
- ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 207. ISBN 83-7431-046-4.