Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Toruniu
Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego w Toruniu – parafia rzymskokatolicka w diecezji toruńskiej, w dekanacie Toruń I, z siedzibą w Toruniu. Erygowana 1 kwietnia 1831.
_2010-07-17_039.jpg) Kościół parafialny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Adres |
ul. Panny Marii 2; 87-100 Toruń |
| Data powołania | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diecezja | |
| Region | |
| Dekanat | |
| Kościół | |
| Proboszcz |
ks. Wojciech Niedźwiecki |
| Wezwanie | |
| Wspomnienie liturgiczne |
Zwiastowania Pańskiego, ipsa die; Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, ipsa die; Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, ipsa die |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
Położenie na mapie Torunia  | |
 53°00′39″N 18°36′11″E/53,010833 18,603056
| |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujParafia została erygowana 1 kwietnia 1831 roku na mocy decyzji biskupa chełmińskiego Ignacego Matthy’ego. Parafia powstała na bazie klasztoru bernardynów, skasowanego przez władze pruskie w 1821 roku. Kontynuowała tradycję nieistniejącej już parafii św. Wawrzyńca. Parafia obejmowała swoimi granicami przedmieścia Torunia i podmiejskie wsie. 31 marca 2001 roku na mocy dekretu ordynariusza toruńskiego biskupa Andrzeja Suskiego parafia otrzymała drugiego patrona, bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego[1].
Kościół parafialny wybudowano w XIV wieku[2].
Zasięg parafii
edytujDo parafii należą wierni będący mieszkańcami Torunia (aleje: Jana Pawła II, al. 500-lecia, 700-lecia i Solidarności oraz ulice: Bema (numery parzyste 2-128), Bydgoska (do nru 36), Chopina, Derdowskiego, Franciszkańska 13, Fredry, Gałczyńskiego, Grudziądzka (numery nieparzyste do 5 i parzyste do 12), Krasińskiego (numery nieparzyste do 59 i parzyste 44), Kraszewskiego, Legionów (nry nieparzyste do 17a), Matejki, Mickiewicza (numery nieparzyste do 49a i parzyste do 56), Moniuszki, Morcinka, Odrodzenia, Prusa, Słowackiego (do numeru 64 i 45), Sportowa, Stary Rynek, Stwosza, Szosa Chełmińska (do numeru 74), Szymanowskiego, Tuwima i Wały gen. Sikorskiego (numery nieparzyste 15-19)[3]
Odpust
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rozynkowski 2017 ↓, s. 20.
- ↑ Domasłowski 1998 ↓, s. 8.
- ↑ a b c d e Diecezja Toruńska. diecezja-torun.pl. [dostęp 2024-02-25].
Bibliografia
edytuj- Jerzy Domasłowski: Zarys dziejów. W: Jerzy Domasłowski, Jarosław Jarzewicz: Kościół Najświętszej Marii Panny w Toruniu. Toruń: 1998. ISBN 83-87639-06-0.
- Waldemar Rozynkowski: Rozwój sieci parafialnej w Toruniu od średniowiecza do czasów współczesnych. W: Jarosław Kłaczkow, Piotr Oliński, Waldemar Rozynkowski (red.): Toruń. Miasto wielu wyznań. Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, 2017. ISBN 978-83-927097-9-4.