Pascual de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba
Pascual de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba (ur. w 1626 w Mataró, zm. 28 września 1677 w Madrycie) – hiszpański kardynał.
| Kardynał prezbiter | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1626 |
| Data i miejsce śmierci |
28 września 1677 |
| Miejsce pochówku | |
| Arcybiskup Toledo | |
| Okres sprawowania |
1666–1677 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1655 |
| Sakra biskupia |
28 lutego 1666 |
| Kreacja kardynalska |
5 kwietnia 1660 |
| Kościół tytularny |
Santa Balbina |
| Data konsekracji |
28 lutego 1666 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys edytuj
Urodził się w 1626 roku Mataró, jako syn Enrique de Aragón-Códoba-Cardona y Enríquez de Cabrery i Cataliny Fernández de Córdoba y Figueroy (jego bratem był Antonio de Aragón-Córdoba-Cardona y Fernández de Córdoba)[1]. Studiował na Uniwersytecie w Salamance, gdzie później pełnił funkcję rektora[1]. Był archidiakonem w Kordobie, członkiem zakonu Alcántara i wykładowcą w Toledo[1]. W 1655 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 5 kwietnia 1660 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Balbina[2]. Rok później został ambasadorem Hiszpanii przy Stolicy Piotrowej[1]. Interweniował jako mediator w konflikcie pomiędzy Francją a papieżem, dotyczącym incydentu z Gwardią Korsykańską[1]. W latach 1664–1666 był wicekrólem Neapolu[1]. 1 lutego 1666 roku został wybrany arcybiskupem Toledo, a 28 lutego przyjął sakrę[2]. Pełnił rolę doradcy królewskiego, a przez pewien czas zasiadał także w Radzie Regencyjnej[1]. Zmarł 28 września 1677 roku w Madrycie[1].