Paul Vanuxem (ur. 22 lipca 1904 w Bully-les-Mines, zm. 1979 w Paryżu) – francuski generał dywizji i członek OAS. Zwolennik Algierii Francuskiej.

Paul Vanuxem
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1904
Bully-les-Mines

Data i miejsce śmierci

1979
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Francuskie Siły Zbrojne
Organizacja Tajnej Armii

Stanowiska

głównodowodzący sił francuskich w okupacji Austrii i Berlina Zachodniego
(1954–1955)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
I wojna indochińska,
wojna algierska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych (Francja) Krzyż Waleczności Wojskowej (Francja)

Młodość edytuj

Kształcił się na uniwersytecie w Lille, a jego kierunkiem była filozofia. Tam został monarchistą. Uczęszczał również do college'u w Argentan. W czasie II wojny światowej wstąpił do 4 Dywizji Strzelców, a po klęsce Francji zaciągnął się do francuskiej 1 Armii Wolnych Francuzów. W jej szeregach walczył w bitwie o Monte Cassino. Brał udział w wojnie w Indochinach jako podwładny marszałka Jeana de Lattre de Tassigniego. Tam awansował do stopnia pułkownika. W latach 1954–1955 głównodowodzący sił francuskich w okupacji Austrii i Berlina Zachodniego, tam też został generałem. Chciał zachować jak najwięcej z kolonii Francji, a bogata w złoża mineralne Algieria była według generała niezbędna dla mocarstwowości ojczyzny. Na wieść o referendum dla tego kraju wstąpił do OAS kierowanego przez swego przyjaciela i wzorzec do naśladowania generała Raoula Salana (mimo że ten ostatni popierał Petaina w wojnie). Otrzymał pseudonim „Verdun” i brał udział w wielu akcjach organizacji. Jak sam mówi, jako członek Armii Sekretnej zabił 46 algierskich partyzantów i 3 francuskich oponentów. Był lubiany przez swych żołnierzy. Po wojnie algierskiej skorzystał z amnestii. Potem zajął się pisaniem.

Prace edytuj

  • Les contes du temps perdu, Editions Ariane 1964
  • Espoir à Saïgon, Table ronde 1967
  • Enquète au pays du Levant, Plon 1971
  • Le destin exemplaire de de Lattre en Indochine, Societé de production litteraire 1977